Τον τελευταίο καιρό δοκιμάζονται οι αντοχές όλου του πλανήτη, καθώς βρισκόμαστε στη δίνη της πανδημίας του COVID-19, δίνονται μάχες – άνισες τις περισσότερες φορές – και κάθε κράτος προσπαθεί, με όσα μέσα διαθέτει, να ανταποκριθεί στα νέα αυτά δεδομένα. Παράλληλα, καλείται και ο καθένας ατομικά, με γνώμονα τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας και κύριο μέλημα την προφύλαξη των συνανθρώπων μας, να τηρήσει τα προβλεπόμενα αναγκαία μέτρα και να επιδείξει την μέγιστη δυνατή επιμέλεια και υπευθυνότητα.
Ίσως, είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία, που καλούμαστε, εκ των προτέρων, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων αντιμετωπίζοντας τους παρόντες κινδύνους και προσπαθώντας να αποφύγουμε τις ενδεχόμενες καταστροφικές συνέπειες, αντί να στεκόμαστε αμίλητοι και να θρηνούμε στα συντρίμμια μιας ήδη συντελεσθείσας ανυπολόγιστης καταστροφής, μετρώντας μόνο πληγές και θύματα και αναζητώντας το «εξιλαστήριο θύμα» για να του καταλογίσουμε ευθύνες δυσανάλογες και ετεροχρονισμένες.
Σε πρώτο χρόνο, αυτονόητο και πρωταρχικό μέλημά μας είναι να βγούμε αλώβητοι εμείς, και με το «εμείς» εννοούμε όχι μόνο την οικογένεια και τους φίλους μας, αλλά όλους τους συνανθρώπους μας, την κοινωνία σαν σύνολο. Σε δεύτερο χρόνο, όμως, έχουμε υποχρέωση μέσα από αυτό να αλλάξουμε, να μην μας βρει η νέα μέρα που θα ξημερώσει το ίδιο εγωιστές, αλαζόνες, αδιαπέραστους και κατά φαντασίαν αθάνατους.
Έχουμε χρέος, από εδώ και στο εξής, να επαναπροσδιορίσουμε την αξία και τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής και να επανεκτιμήσουμε τη σημασία και την αναγκαιότητα του αγαθού της υγείας. Σε έναν κόσμο ρευστό, ευάλωτο, τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο και ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να θεωρούμε ως τέτοια, αγαθά, που αποτελούν τον πυρήνα της ύπαρξής μας.
Έχουμε χρέος, να αντιληφθούμε τι πραγματικά σημαίνει «σεβασμός στον συνάνθρωπο και την ομαλή κοινωνική συμβίωση» και να συνειδητοποιήσουμε ότι, όταν τα ατομικά δικαιώματα και συμφέροντα υποχωρούν – σε θεμιτά και συνταγματικά αποδεκτά πλαίσια – έναντι των συλλογικών, δεν πλήττονται στον πυρήνα τους και δεν χάνουν την αξίας τους, αλλά συμβάλλουν, με τον τρόπο αυτό, στην διατήρηση της ασφάλειας και την εξασφάλιση της «συνέχειας».
Τέλος, έχουμε χρέος να αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε αδιαπέραστοι και άφθαρτοι. Έχουμε χρέος να αγαπήσουμε παραπάνω τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους μας και τον κόσμο στον οποίο ζούμε, πριν αναγκαστούμε να αποχωριστούμε κάτι από αυτά εξαιτίας της υπεροψίας και της αλαζονείας μας. Και, επιτέλους, χρωστάμε ένα «ευχαριστώ» για όσα «φαινομενικά απλά και κοινά» έχει ο καθένας από εμας στην ζωή του, γιατί στην πραγματικότητα είναι μοναδικά, εύθραυστα και ανεκτίμητα.
Aς μείνουμε σπίτι, ας μείνουμε επιμελείς, ας μείνουμε υπεύθυνοι για να βγούμε από αυτή τη δοκιμασία αλώβητοι και – για μια φορά – διαφορετικοί…
Έλενα Παπαιωάνου