Εν έτει 2021, ζώντας σε μια κοινωνία μοντέρνα, ενημερωμένη, με πρόσβαση σε πληροφορίες και μέσα πρόσφορα για εξέλιξη και πρόοδο, εξακουλουθούμε να υπολειπόμαστε σε έναν βασικό τομέα, στην οδηγική συμπεριφορά. Οι συνέπειες, όμως, της έλλειψης αυτής, δυστυχώς, δεν εξαντλούνται στην επιβολή διοικητικών ή χρηματικών προστίμων, αλλά επιφέρουν και μια συνέπεια δυσβάσταχτη… το αίμα οδηγών, επιβατών, πεζών, ποδηλατών και ζώων στην άσφαλτο.
Μια ματιά στα δελτία ειδήσεων, στις εφημερίδες και στα ενημερωτικά sites αρκεί για να επιβεβαιώσει τη ζοφερή πραγματικότητα. Δεκάδες τροχαία σημειώνονται καθημερινά, άλλοτε με ελαφρύτερους, άλλοτε με βαρύτερους και άλλοτε με θανατηφόρους τραυματισμούς. Στο άκουσμά τους και στη θέα τους όλοι νιώθουμε θλίψη, σοκ, φόβο, πανικό και δέος για τη ζωή που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μας υπενθυμίζει πόσο σύντομη και εύθραυστη μπορεί να γίνει.
Και μετά από αυτό τι; Πάλι θα επιβιβαστούμε στο αυτοκίνητό μας, για άλλη μια φορά δεν θα βάλουμε ζώνη γιατί «δήθεν» μας ενοχλεί, θα κάνουμε ξανά μια απερίσκεπτη και ριψοκίνδυνη προσπέραση επειδή «δήθεν» ο προπορευόμενος οδηγός πηγαίνει «σαν χελώνα» κι εμείς, ως πολυάσχολοι, δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, ακόμη μια φορά θα περάσουμε οριακά το φανάρι που κοκκινίζει παραβλέποντας τη σημασία του χρωματισμού και της επικείμενης διάβασης πεζών μόνο και μόνο για να φτάσουμε πέντε – κρίσιμα κατά τη γνώμη μας – λεπτά νωρίτερα στον προορισμό μας, λες και σπεύδουμε να σώσουμε τον κόσμο από την συντέλεια και σαν να μην έφταναν τα προηγούμενα, δίχως άλλο, θα αναπτύξουμε ιλιγγιώδη ταχύτητα για να «ξεμπουκώσουμε» το αυτοκίνητο, θα δοκιμάσουμε αν «τα πιάνει» για να εντυπωσιάσουμε τους οδηγούς παλαιότερων οχημάτων. Και όταν επιστρέψουμε σπίτι μας σώοι, θεωρούμε οτί αυτό οφείλεται στον πλήρη έλεγχό μας και όχι στο γεγονός ότι απλά, σήμερα, σταθήκαμε λίγο πιο τυχεροί.
Ας μην παραβλέπουμε, όμως, το γεγονός ότι η παραπάνω συνηθισμένη αμελής, ριψοκίνδυνη και αφελής συμπεριφορά μας , συνιστά όχι μόνο έλλειψη οδηγικής παιδείας και συνείδησης αλλά προπάντων απαξία και έλλειψη σεβασμού ως προς την ίδια τη ζωή, όχι μόνο ως αξία αλλά και ως δικαίωμα. Γιατί είναι δικαίωμα δικό μου, δικαίωμα δικό σου, δικαίωμα όλων να επιστρέψουμε στο τέλος της ημέρας σπίτι μας, στους ανθρώπους που μας περιμένουν, σώοι και αβλαβείς, και δεν θα πρέπει αυτό να εξαρτάται από τα «κέφια» , την αμέλεια και την ασυνειδησία των δήθεν έμπειρων οδηγών – θεών.
Όσο εμείς δεν συνειδητοποιούμε την αξία της ζωής και την επικινδυνότητα της απροσεξίας και της αλαζονείας μας, όσο και να θέλει να μας χαμογελάσει η τύχη, αυτό δεν θα είναι αρκετό και ο φόρος αίματος στην άσφαλτο θα συνεχίσει να «πληρώνεται»…
Έλενα Παπαιωάννου