Ας αποχαιρετήσουμε το διπλό είκοσι, εις διπλούν όχι τόσο λόγω της δεισιδαιμονίας με την οποία περιβάλλονται τα γεγονότα που κουβάλησε στη ράχη του, αλλά κυρίως επειδή κανένα έτος δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται. Η επανάληψη είναι μητέρα μόνο της μάθησης και όχι ταλαιπωρημένων χρόνων και γεγονότων που από τη φύση τους είναι ρευστά. Όταν δεν έχουμε πια ανάγκη την επανάληψη σημαίνει ότι η μάθηση έχει ολοκληρωθεί.
Κάθε νέο έτος είναι μια νέα μέρα της υπόλοιπης ζωής μας και ως τέτοιο αξίζει να επιφορτίζεται με ελπιδοφόρα μηνύματα και με αποφασιστικά βήματα προς τα εμπρός και όχι με μοιρολατρικές και στατικές κινήσεις. Δεν πειράζει να ρίχνουμε που και που μια ματιά προς τα πίσω για να είμαστε σε επιφυλακή και να θυμόμαστε όσα δεν πρέπει να επαναληφθούν. Δεν πειράζει επίσης να πατήσουμε σε καινούριες λακκούβες που θα βρεθούν ή θα δημιουργήσουμε εμείς στην πορεία μας.
Αυτό που είναι αναγκαίο είναι να πέφτουμε σε λακούβες εκουσίως, να επιλέγουμε αλλιώς οι ίδιοι όσο είναι στο χέρι μας τις λακούβες στις οποίες θέλουμε να πέσουμε και ακολούθως να καθαρίζουμε μόνοι μας τις λάσπες. Σε κάθε νέο έτος είναι ανάγκη να θέλουμε περισσότερα απ’ όσα έχουμε ανάγκη, να θέλουμε περισσότερα απ´ όσα πρέπει, να μπορούμε περισσότερο απ’ όσο θέλουμε. Και τότε, τίποτα δεν θα επαναλαμβάνεται τουλάχιστον αυτούσιο, γιατί δεν θα επαναλαμβάνεται ο φόβος ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι αναπότρεπτο και τελεσίδικο. Πέρα από κάθε πεπερασμένο χρόνο βρίσκεται ο άνθρωπος και η δυναμική του ο οποίος δεν ελπίζει απλώς σε ένα καλύτερο αύριο αλλά αγωνίζεται να το πετύχει ανάλογα με τις συνθήκες, ευνοϊκές ή όχι που του δίνονται ή δημιουργεί ο ίδιος.
Ας κάνουμε λοιπόν τον επικήδειο αυτού του έτους εστιάζοντας στις ευκαιρίες που μας έδωσε για να ισχυροποιήσουμε τη δύναμη μέσα μας με τη βοήθεια της οποίας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το επόμενο. Ας μην δαιμονοποιούμε το χρόνο γιατί όσο δεινός και αν είναι πάντα θα έχει ημερομηνία λήξης, σε αντίθεση με τον Άνθρωπο.
Μαρία Χαμηλάκη