Η επιστροφή …

Και να λοιπόν που μετά από δέκα χρόνια φοιτητικής ζωής, καλοπέρασης, ξεγνοιασιάς, ανεξαρτησίας και ατελείωτων ξενυχτιών χωρίς να αναγκάζεσαι να  απαντάς σε ένα ακουστικό που ξεφωνίζει την ίδια μονότονη μαμαδίστικη ερώτηση στις τέσσερις τη νύχτα «Πού είσαι  τέτοια ώρα;» έρχεται η στιγμή που λόγω των συνθηκών αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις την πρωτεύουσα και να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου για να επιστρέψεις στο πατρικό σου. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις ότι ένα κεραμίδι από κάπου, κάπως, κάποτε πέφτει στο κεφάλι σου και εσύ δεν κρατάς ούτε καν ομπρέλα. Ουφ… και τώρα τι κάνω;;

Φαντάζομαι πως αυτή είναι μια κατάσταση που δεν την αντιμετώπισα μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι φοιτητές, που κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης,  αποφάσισαν με «βαριά καρδιά» να επιστρέψουν στα πατρικά τους σπίτια προκειμένου να μειωθούν τα έξοδα τους, να ανακουφίσουν οικονομικά τις οικογένειές τους και να αναζητήσουν επαγγελματική στέγη σε κάποια άλλη πόλη εκτός της πολυπληθής και «πολυάνεργης» πλέον Αθήνας αλλά τόσο μα τόσο πολύχρωμης και αβάσταχτα επιφορτισμένης με το χρέος της εκπλήρωσης των ονείρων μας.

back home

Η επιστροφή στο πατρικό φέρνει μαζί της και πολλές και πολυσχιδείς αλλαγές. Γενικότερα, συνεπάγεται μια καθολική μεταβολή της έως τώρα «πολυτάραχης» αλλά αξιαγάπητης «μοναχικής» ζωής σου. Αρχικά, μια έστω μικρή αλλά σημαντική αλλαγή του δωματίου σου από την πρότερη εφηβική κατάσταση σε αυτή των 25+ χρόνων σου είναι επιβεβλημένη. Μεγάλωσες πια, τι το θες το πάπλωμα με το Βασιλιά των λιονταριών; Τρέξιμο επομένως για κουρτίνες, χρώματα, ταπετσαρίες παπλώματα και μικροέπιπλα γεμίζει δημιουργικά το χρόνο σου τον πρώτο καιρό. Μετά τη μικροανακαίνιση αναζητάς τους παλιούς σου φίλους, αν δεν έχεις κάνει το λάθος και τους έχεις χάσει, με σκοπό να ξεκινήσεις πάλι να έχεις κοινωνική ζωή στην παλιά σου πόλη. Και φυσικά το πιο δύσκολο κομμάτι… η επιστροφή στη συμβίωση… συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις ότι μπήκε ένας ελέφαντας στο δωμάτιο και σε κυνηγά… Έτσι, πρέπει να συνηθίσεις πάλι εσύ να μένεις με τους γονείς σου ,ενώ είχες μάθει να γυρνάς με την πετσέτα μέσα στο σπίτι σου μετά το μπάνιο, και έχουν και αυτοί ξεσυνηθίσει να μένουν μαζί σου, να ακούνε όλη μέρα μουσική και έχουν και λίγο αλλάξει , να πούμε την αλήθεια, με το πέρασμα των  χρόνων…Η εξίσωση της «επανασυμβίωσης» απαιτεί δυνατούς λύτες και ατσάλινα νεύρα…

Μέσα σε όλα αυτά βέβαια νοσταλγείς κάθε στιγμή και κάθε λεπτό τη ζωή σου  στην πρωτεύουσα, τα στέκια σου και τους φίλους σου με τη φράση «Αχ τι ωραία που ήταν, πόσο μα πόσο μου λείπει…». Και σου λείπουν όλα… από τα ξενύχτια με φίλους και δυνατή μουσική στο σπίτι μέχρι και τα φαγητά που αγόραζες τις πρώτες πρωινές ώρες γυρνώντας στο σπίτι τρώγοντας πάνω στο κρεβάτι από τη μεγάλη νύστα… Αλλά η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα της δεδομένα… Πάψε λοιπόν να αναπολείς τα παλιά και ζήσε τα καινούργια που έρχονται… Στο χέρι σου είναι να κρατήσεις τα παλιά καλά πεπραγμένα και να τα εξελίξεις με τη βοήθεια του συγκερασμού με τα νέα καλά που θα προκύψουν… Εξάλλου μια αλλαγή σε όλους κάνει καλό… Εκμεταλλεύσου τη… που ξέρεις!! Μπορεί να είναι και για καλό…

Γ.K

Leave a Reply