Σας λέει τίποτα το όνομα John Green; Όχι; Ακόμα κι αν αγνοείτε τον πολυβραβευμένο συγγραφέα των New York Times, αδυνατώ να πιστέψω πως δεν έχετε ακούσει το πρόσφατο μπεστσέλερ του The fault in our stars (Το λάθος αστέρι, Λιβάνη) με τόσο ντόρο που έγινε. Εν αναμονή λοιπόν της μεταφοράς του μυθιστορήματος στη μεγάλη οθόνη –έρχεται στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες τον Ιούνιο-, σκέφτηκα να σας μιλήσω για το πώς γνώρισα εγώ τον συγγραφέα του βιβλίου που έσπασε τα ταμεία.
Χαζεύοντας μια μέρα του Νοέμβρη τα ράφια με την ξενόγλωσση λογοτεχνία σε ένα βιβλιοπωλείο, έπεσα πάνω στο γνωστό γαλάζιο εξώφυλλο. Θυμήθηκα τότε τη φίλη μου την Ιωάννα που συνεχώς με προέτρεπε να το διαβάσω και λέω δε βαριέσαι, ας το πάρω, να δω προς τι τόσος χαμός. Να σημειώσω εδώ πως ήμουν ιδιαιτέρως προκατειλημμένη μιας και ό,τι φέρει την ταμπέλα του «μπεστσέλερ» συνήθως αποδεικνύεται πολύ κατώτερο των προσδοκιών μου. Κάνα chick flick θα ‘ναι, τύπου A walk to remember… σκεφτόμουν από μέσα μου γνωρίζοντας ήδη πως επρόκειτο για το love story δυο παιδιών με καρκίνο, θέμα που, όπως και να το κάνεις, δε σε προδιαθέτει ευχάριστα.
Και ξεκινώ τις πρώτες σελίδες… Και πιάνω τον εαυτό μου να το ευχαριστιέται απίστευτα πολύ και –ω, τι έκπληξις!- να έχει «ξεραθεί» στο γέλιο! Κι αφού περνάει καμιά ώρα και έχω φτάσει περίπου στα μισά του βιβλίου, συνειδητοποιώ τι διαβάζω. Δυο νέα παιδιά που παλεύουν με την παλιαρρώστια, η Χέιζελ και ο Ογκάστους, σαν να μην τους φτάναν όλα τους τα προβλήματα, μπλέκουν στα δίχτυα του έρωτα.
Αν το δει κανείς αντικειμενικά, μιλάμε για μια τραγική κατάσταση, όμως ο έρωτας τρυπώνει στις καρδιές τους σαν αντίδοτο προς το θάνατο, σαν μια μικρή ελπίδα, σαν μια απόδειξη πως η ζωή αξίζει την όποια ταλαιπωρία για αυτές τις ελάχιστες στιγμές απόλυτης ευτυχίας. Και τώρα ξέρω τι θα μου πείτε… Ρομαντικές, γλυκανάλατες σάχλες. Τουναντίον, αγαπημένοι μου! Η τραγικότητα αυτής της κατάστασης αποδίδεται με απερίγραπτο, ανατρεπτικό χιούμορ –μαθαίνω πως η μετάφραση στα ελληνικά δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένη– και συνάμα με ωμή ειλικρίνεια, έναν συνδυασμό που κάνει αυτήν την κοινότοπη νεανική ιστορία να ξεχωρίζει!
Οι ήρωες του John Green ξεπηδούν απ’ τις σελίδες και γίνονται φίλοι σου, σε προσκαλούν να τους ακολουθήσεις στο ταξίδι τους, μοιράζονται μαζί σου όχι το πρόβλημά τους, αλλά τις ανησυχίες και τις σκέψεις τους και τελικά σου δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα περί ζωής και ανθρώπινης ύπαρξης. Παρόλη τη δακρύβρεχτη ιστορία τους, προσωπικά δεν ένιωσα οίκτο ούτε στιγμή. Δεν τους λυπήθηκα καθόλου. Κι αν θέλετε να ξέρετε, τους ζήλεψα κιόλας – ναι, όπως το ακούτε! Γιατί παρόλο τον επικείμενο θάνατο ήταν τυχεροί, είχαν τη δύναμη να αγαπηθούν ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες. Και αυτό είναι που μετράει. Αλήθεια, πόσοι από εμάς τους «υγιείς» μπορούμε να καυχηθούμε πως έχουμε ζήσει πραγματικά; Σκοπός του βιβλίου δεν είναι αποκλειστικά να προκαλέσει συγκίνηση. Σκοπός του βιβλίου είναι να σε κάνει να υιοθετήσεις μια πιο αισιόδοξη στάση απέναντι στη ζωή ακόμα και όταν όλα γύρω σου φαντάζουν μαύρα.
Κλείνοντας λοιπόν ήθελα να πω πως μερικές φορές τα μπεστσέλερ αξίζουν όντως να είναι στη θέση αυτή. Ο John Green με συντρόφευσε για δυο απογεύματα μόνο –τόσο εύκολα σε συνεπαίρνει– και με άφησε να θέλω κι άλλο από αυτή την γλυκόπικρη αίσθηση. Εννοείται πως σκοπεύω να διαβάσω και τα υπόλοιπα έργα του. Για όσους σκοπεύουν να δουν την ταινία όταν κυκλοφορήσει, προτείνω να διαβάσετε πρώτα το βιβλίο. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, η ταινία ήδη από το trailer προωθείται ως το απόλυτο chick flick –προμηθευτείτε χαρτομάντιλα και πιάστε θέση– ενώ το Λάθος αστέρι είναι σίγουρα κάτι παραπάνω, κάτι πολύ παραπάνω.
Δένδια Α.