Ο Γιώργος πηγαίνει δευτέρα γυμνασίου. Όταν τελειώνει το σχολείο γύρω στις 2 το μεσημέρι επιστρέφει σπίτι. Τρώει στα γρήγορα γιατί στις 3.30 έχει αγγλικά. Επιστρέφει γρήγορα στο σπίτι γιατί στις 7 έχει καράτε. Γυρνάει σπίτι κουρασμένος κατά τις 8.30, τρώει, κάνει μπάνιο διαβάζει τα μαθήματα της επόμενης μέρας και κοιμάται. Αυτό ήταν το πρόγραμμα του Γιώργου για την Δευτέρα. Ο Γιώργος μέσα στις 7 μέρες της εβδομάδας πηγαίνει αγγλικά, γερμανικά, καράτε, διαβάζει τα μαθήματα της εβδομάδας και ενίοτε πηγαίνει και στίβο που τον έχει παραμελήσει τελευταία… Ο Γιώργος πρέπει να ναι συνεπής στα μαθήματά του, ώστε να παίρνει καλούς βαθμούς και να κάνει περήφανους τους γονείς του. Αν κιόλας καταφέρει να ’ναι παραστάτης ή σημαιοφόρος στις εθνικές επετείους θα ανταμειφτεί με ένα ολοκαίνουργιο play station 4.
Σε ένα πρόσφατο σεμινάριο λογοτεχνίας τέθηκε το ερώτημα «γιατί οι νέοι δεν διαβάζουν λογοτεχνία σήμερα;».
Οι απόψεις που ακούστηκαν ήταν πολλές. Θα ήθελα όμως να σταθώ σε μία απάντηση που με κέρδισε περισσότερο από τις υπόλοιπες.
Η απάντηση αυτή βρίσκεται στο καταπιεστικό πρόγραμμα του μικρού Γιώργου. Ο Γιώργος και αρκετοί από τους συμμαθητές του αγνοούν την ευεργετική λειτουργία της πλήξης, την υπεραξία του «βαριέμαι», της φοβερής φράσης «δεν έχω τι να κάνω» . Το δικαίωμα στην τεμπελιά θα έπρεπε να είναι από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Φτάνει μόνο να σκεφτεί κανείς, ότι οι περισσότεροι κοινωνικοί αγώνες γίνονται για να έχει ο άνθρωπος στη διάθεσή του περισσότερο ελεύθερο χρόνο.
Στην εποχή που ζούμε ο Γιώργος είναι πολύ δύσκολο να πιάσει ένα λογοτεχνικό ανάγνωσμα, από τη στιγμή που δεν το απαιτεί η φιλόλογός του. Οι πιθανότητες να το κάνει αυξάνονται, όταν με το καλό αποκτήσει λίγο ελεύθερο χρόνο ανάμεσα στη παραγεμισμένη καθημερινότητά του. Όταν ο Γιώργος, ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κοιτώντας το ταβάνι αναρωτηθεί «δεν έχω τι να κάνω, βαριέμαι», τότε υπάρχει η πιθανότητα να πιάσει ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Άλλωστε, είχε ακούσει και από ένα δάσκαλο στο δημοτικό ότι είναι πολύ καλό να διαβάζουμε βιβλία.
Sgr_Stay Foolish