Η Κρήτη είναι πολύ όμορφο νησί.
Η Κρήτη έχει πολλές όμορφες και καθαρές παραλίες.
Η Κρήτη υπερηφανεύεται για τον πολιτισμό της και τους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων που κατά καιρούς παρήγαγε.
Η Κρήτη έχει επίσης πολλά ζώα, τα οποία διακρίνονται σε δύο κατηγορίες : τα πολύ συμπαθή τετράποδα και κάποια πολύ επικίνδυνα δίποδα. Για αυτά τα επικίνδυνα δίποδα θέλω να μιλήσω σήμερα.
Πριν από καμιά δεκαπερνταριά μέρες σε ένα γήπεδο του Ηρακλείου, στον αγώνα Ηρόδοτος – Εθνικός, τέσσερις οπαδοί του Ηροδότου ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου ένα οπαδό του Εθνικού εν ονόματι Θ. Κατσούλης. Στο περιστατικό αυτό βέβαια συλειτούργησαν δύο πολύ επικίνδυνα στοιχεία: ο ωμός οπαδισμός και το wanna be νταηλίκι κάποιων άξεστων κρητικών.
Το περασμένο Μάρτιο σε χωριό κοντά στην πεδιάδα της Μεσσαράς δολοφονήθηκε ένας 51 χρονος εν ονόματι Κ. Προβιδάκης από μαγκούρες βοσκαράδων, επειδή τους είπε να κάνουν στην άκρη για να περάσει. Τα τρεία νεαρά ανθρωποειδή είχαν μεθύσει στις κουρές των προβάτων και μάλλον ήταν ασυγκράτητα. Άξιο προβληματισμού ότι οι δολοφόνοι ήταν γνωστοί στις διωκτικές αρχές για την παραβατική τους συμπεριφορά.
Κανείς όμως δεν μιλούσε… Άλλωστε, όλο και κάποιος πολιτικός θα είναι κουμπάρος τους, για να βάλει το χεράκι του και να τους ξεμπλέξει, πόσο μάλλον αν ο νταής ήταν από μεγάλο σόι. Καταστάσεις παρόμοιες ψάχνοντας κανείς μπορεί να βρει αμέτρητες. Τα δύο ατυχή προαναφερθέντα περιστατικά αποτελούν ένα ανάμεσα στον εκφυλισμό των ηθών που έχει συντελέστεί τα τελευταία 40 χρόνια στη Κρήτη.
Η Κρήτη έχει κάποια πολύ ευαίσθητα πολιτισμικά (?) στοιχεία. Τα όπλα και το «πίνω καταβόθρας» έχουν γίνει προσδιοριστικά του γνήσιου κρητικού. Αυτά τα πολύ εμπορικά στοιχεία η τηλεόραση τα αξιοποίησε μυθοπλαστικά και το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα πρότυπο οπλισμένου Κρητικού- αγροίκου, ο οποίος αν δεν πίνει τα κέρατα του θεωρείται ντροπή και ατιμία. Η τηλεοπτική επιτυχία του «Κρητίκαρου» είχε πολύ πέραση στη Κρήτη. Αυτή η νοοτροπία έχει περάσει σε γενιές και γενιές με συνέπεια νέα παιδιά να υιοθετούν αυτό το πρότυπο θεωρώντας ότι με πράξεις βίας γίνονται αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ένα καθηγητή μου που έκανε το αγροτικό του σε γυμνάσιο στο Μυλοπόταμο Ρεθύμνου να μου λέει οτι τα παιδιά ζωγράφιζαν στα θρανία καλάζνικοφ και χασίσια.
Ο εκφυλισμός των αξιών ενισχύεται σημαντικά με την εισβολή των κοινωνικών επιδοτήσεων που δινόταν σε γεωργούς και κτηνοτρόφους σε συνδιασμό βέβαια και με τις ανάλογες κομπίνες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς να έχει «αδούλευτα» χρήματα. Προφανώς οι περισσότεροι αντί να κάνουν επενδύσεις , αξιοποίησαν τα λεφτά των επιδοτήσεων σε πανάκριβα αγροτικά, όπλα ,σφαίρες και πουλούσαν μούρη στα παρακμιακά επαρχιακά σκυλάδικα.
Η πολιτική παρέμβαση σε όλα αυτά ήταν και είναι μηδενική. Άλλωστε όπως προείπα οι κουμπαριές και τα τραπέζια είναι πιο πολύτιμα από την απονομή δικαιοσύνης και το συλλογικό καλό.
Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Γ. Αγγελάκας ερωτώμενος για την Κρήτη απάντησε ότι «η σκηνοθεσία είναι υπέροχη αλλά το σενάριο πατάτα». Το σενάριο θα μείνει πατάτα, όσο παραμένουν άπραγες οι αρχές σε τέτοια περιστατικά. Το σενάριο θα γίνει μεγαλύτερη και πιο καυτή πατάτα αν η πολιτισμική ιδιαιτερότητα και διαφορετικότητα αυτού του υπέροχου νησιού δεν διαχειριστεί πιο προσεκτικά.
Η Κρήτη που αγάπησα, είναι λεβεντογέννα
Μα ώρες-ώρες θα ‘θελα, να ‘τανε παρθέννα.
Ν.Σ.