Τέσσερα χρόνια φοιτητικής ζωής κλείστηκαν σε βαλίτσες, αγκαλιές δοθηκαν, δάκρυα κύλησαν και ένα ωραίο πρωινό έφυγα. Eπόμενη σκηνή, πίσω στο σπίτι, δωμάτιο παιδικών και εφηβικών χρόνων. Oι αφίσες πρέπει να φύγουν…
Μαζέυτηκαν πολλά. Eνα ένα να συνηθίζω..αρχικά είναι οι φίλοι μου που έβαλα αναμεσά μας τόσα χιλιόμετρα. Tο χειροκρότημα στον κύριο Γκράχαμ Μπελ. Έγινε το τηλέφωνο προέκταση μου… έπειτα μου λείπει εκείνη η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το δικό σου σπίτι.. οι στιγμές που θέλω να γυρίσω σπίτι και να βάλω την μουσική στο τέρμα, που θέλω να με βρεί το ξημέρωμα να βλέπω τηλεόραση, να γράφω, να διαβάζω και να μην με ενοχλήσει, να μην μου μιλήσει κανένας.. να μην κάνω τίποτα..αν ακούσω άλλη μια φορά «φάε κάτι παιδί μου,έρεψες.» Θα αρχίσω να ανυσηχώ σοβαρά πως πρωταγωνιστώ σε παραμύθι των αδερφών Γκριμ, είμαι ο χανς και η μάνα μου θέλει να με σφάξει στο τέλος του μήνα σαν άλλη κακιά μάγισσα….ας μην επεκταθώ καλύτερα για φλερτ, ερωτές, νέες γνωριμίες.. Εδω αγάπη μου δεν γυρίζονται παραμύθια. Εδώ γυρίζεται το no ….. and the village!!
…Και μετά από όλες αυτές τις χαρούμενες σκέψεις έρχονται και οι τύψεις… αλήθεια από πότε άρχισα να γκρινιάζω τόσο? Μου αναγνωρίζω μια δόση αχαριστίας. Όμως εύκολα συνηθίζεις μόνος σου, δύσκολα ξεσυνηθίζεις
Αναρωτιέμαι πως θα τα καταφέρουμε..θα πρέπει να μπουν κάποιοι κανόνες. θα πρέπει να γίνουν παραχωρήσεις και από τις δυο πλευρές. Και για μένα και για αυτούς…. Γιατί και αυτοί ξαφνικά βρέθηκαν σε άλλη καθημερινότητα.. θα, θα, θα…αισιόδοξη σήμερα. Μ’ αρέσει…να το θυμάμαι τις μέρες που όλα θα μου φαίνονται ξανά μαύρα ..
Μα ,δες!διαβάζω πως ανήκω στην πλειοψηφία..στατιστικές δείχνουν ολοενά και αυξανόμενα ποσοστά νέων που γυρνούν στο πατρικό τους. Δεν με ανακουφίζει, με τρομάζει…αυτή θα είναι η γενιά μας? Η γενιά που λόγω ανεργείας και οικονομικής κρίσης γύρισε πίσω? και τι μπορούμε να κάνουμε αλήθεια? να φωνάξουμε για το άδικο,να το παλέψουμε, να το αλλάξουμε? Ή μήπως θα βολευτούμε στα σίγουρα? Ποίο από όλα?
Δανάη Κουφιωτάκη