Ηχογραφώντας στη Νίσυρο με τις Μικρές Περιπλανήσεις

mikres_periplaniseis_astra_cover_2013_10

 

Λίγες μέρες πριν, κυκλοφόρησε ο καινούριος δίσκος των Μικρών Περιπλανήσεων «Τ’ άστρα που ψιχαλίζουν φως». Το να γράψω μια απλή κριτική για το δίσκο δε νομίζω ότι θα είναι τόσο ενδιαφέρον, όποτε λέω να πάμε μαζί ένα χρόνο και κάτι πίσω και να γνωρίσουμε αυτό το δίσκο αυτό στη γέννηση του.

Αλλά πριν απ αυτό ας συστηθούμε.
Οι Μικρές Περιπλανήσεις είναι
Λεωνίδας Κουλίτσης: κιθάρα, φωνητικά
Ελένη Κολετζάκη: φωνητικά
Νίκος Αρμπιλιας: μπουζούκι, μαντολίνο, μαντόλα, τζουράς, φωνητικά
Μάνθος Αρμπιλιας: κιθάρα, φωνητικά
Χρήστος Γαμβρέλλης: ακορντεόν
Γιάννης Παπαστεργίου: βιολί, μαντολίνο

Νικειά, Νίσυρος Σεπτέμβρης 2013

Διαβάζοντας υλικό που έχει γραφτεί κατά καιρούς όλοι αναφέρονται στο συγκρότημα αυτό χρησιμοποιώντας τη λέξη «παρέα». Έχει γίνει γραφικό αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη λέξη για να περιγράψει το κλίμα που επικρατεί και ακόμα και το λόγο ύπαρξης τους. Πριν από 20 περίπου χρόνια ο Νίκος Παπάζογλου τους ανακάλυψε στην Κω , τους πήρε απ το χέρι και ,κάνοντας εξ ολοκλήρου την παραγωγή, μας έδωσαν 5 δίσκους όλα αυτά τα χρόνια. Και φτάνουμε στο 2013.Στη Νίσυρο. Στο στούντιο που είχε φτιάξει στο σπίτι του. Με τη γυναίκα του Βαρβάρα Γουίλιαμς να υποδέχεται σχεδόν δεκαπέντε άτομα με χαρά μικρού παιδιού. Και με ένα μπουκάλι κρασί από το κτήμα Παπάζογλου στο τραπέζι ντυμένο με ένα κόκκινο μαντήλι να θυμίζει έντονα την παρουσία του Νίκου.

IMG_20131018_204357

Το στούντιο ήταν ουσιαστικά το σαλόνι του σπιτιού και μέσα σε λίγη ώρα ο ηχολήπτης Χρήστος Μέγας άρχισε να τρέχει πάνω κάτω στήνοντας μικρόφωνα, καλώδια και όργανα. Το πιο εντυπωσιακό στοιχειό αυτής αλλά και κάθε ηχογράφησης των Μικρών Περιπλανήσεων είναι ότι γράφουν όλοι μαζί. Όχι δηλαδή ξεχωριστά κάθε όργανο και μετά τα φωνητικά. Όλοι μαζί. Σαν συναυλία. Με το ρίσκο να γίνει κάποιο ελάχιστο λάθος και να ξαναπαιχτεί όλο το τραγούδι απ την αρχή και ταυτόχρονα περνώντας στον ακροατή την αίσθηση του ζωντανού και της παρέας.

Η καθημερινότητα των ημερών εκείνων ήταν συγκεκριμένη.
Πρωινό – ηχογράφηση-μεσημεριανό-ξεκούραση-ηχογράφηση και συζητήσεις στην τραπεζαρία μέχρι αργά.

 

«Τ’ άστρα που ψιχαλίζουν φως». Μια συλλογή τραγουδιών αρκετά διαφορετικών μεταξύ τους. Ίσως ο πιο πολυσυλλεκτικός τους δίσκος. Τα ζεϊμπέκικα του Λεωνίδα που θυμίζουν τις Περιπλανήσεις των πρώτων χρονών. Οι ατέλειωτοι στίχοι του Νίκου, που σου δημιουργούν απίστευτες εικόνες και που είναι δεμένοι με ιδιαίτερες μουσικές όπως ο Οδοιπόρος. Οι ήχοι από το βιολί του Γιάννη που ακολουθούν το στίχο σαν να θέλουν να ψιθυρίσουν τις λέξεις όπως στον Ξεροχείμαρο. Ο Χρήστος με τις μπάσες δεύτερες φωνές του και το ακορντεόν να ακλουθεί τη μελωδία ή να δίνει κάτι διαφορετικό. Όπως στο κλείσιμο της Μέδουσας που εκπλήρωσε την ιδέα «Να θυμίζει κάτι από Καζαντζίδη». Η φωνή της Ελένης που σε κάνει να νιώσεις κάθε μικρό και μεγάλο νόημα του τραγουδιού και σε αναγκάζει να σταματήσεις ό,τι κάνεις εκείνη τη στιγμή για να ακούσεις. Ο επαγγελματισμός του Γιάννη Κολοβού που συμμετείχε στο δίσκο, δίνοντας με το κόντρα μπάσο του μια εντελώς καινούρια δυναμική. Ο Μάνθος με το πάντα λίγο πιο ροκ παίξιμο του στην κιθάρα.

IMG_20120828_195305

 

 

Μετά την εκτέλεση κάθε κομματιού όλοι περίμεναν σχεδόν ακίνητοι το μέγα ηχολήπτη Χρήστο Μέγα να πει το «εντάξει παιδιά» για να αρχίσουν να μιλάνε! Τελειομανής φυσικά μιας που η πιο συχνή του φράση ήταν «Πάρα πολύ καλό. Πάμε άλλη μια». Υπήρχαν τραγούδια που χρειάστηκαν μόνο δυο ή τρεις εκτελέσεις και αλλά που χρειάστηκαν δυο μέρες.

 

Πολλοί φίλοι έχουν γράψει στίχους και τους έχουν χαρίσει στην παρέα αυτή.

Θυμάμαι ένα βράδυ να κάθονται όλοι γύρω απ το τραπέζι και να αναλύουν στίχο-στίχο το Στριφτό Τσιγάρο μαζί με το δημιουργό του Μάριο Λεοντίδη, σχολιάζοντας την έμπνευση του να παρομοιάσει το στριφτό τσιγάρο με τη γυναίκα.

Ένα άλλο μεσημέρι στην πλατεία, μετά από πολλές προσπάθειες να επέμβουν στο στίχο του Στιγματισμένου, τελικά ο Λεωνίδας πείστηκε. Το έχει γράψει ο Θεοδόσης Διακογιάννης που έχει ταξιδέψει και εργάστηκε χρόνια στο Κονγκό. Ο στίχος έλεγε «Σε μέθυσε η σκύλα η αραπίνα» αλλά δεν ακουγόταν όμορφο και για να αντικατασταθεί έψαχναν ένα όνομα Αφρικάνικο! Τελικά δημιούργησαν ένα. Τη Σίρμπα! Και ο Λεωνίδας έλεγε «όταν μας ρωτάνε θα λέμε ότι η Σίρμπα ήταν μια πολύ όμορφη γυναίκα που γνώρισε ο στιχουργός σε ένα ταξίδι και την ερωτεύτηκε». Τελικά η Σίρμπα υπάρχει και είναι Σέρβικος χορός που χορεύεται και στη Λέρο!

Όλα τα τραγούδια κρύβουν από πίσω μια ιστορία. Όπως ένα βράδυ πριν από κάποιους χειμώνες στα Γρεβενά που ο Λεωνίδας είπε στο Στέργιο «Χαρά στο μάτι που θα δει δυο ημερών φεγγάρι» κι εκείνος το έκανε τραγούδι. Και μάλιστα ταίριαξε το στίχο σε μουσική που ήδη υπήρχε.

???????????????????

Κάπως έτσι ήταν εκείνες τις μέρες στη Νίσυρο. Πολλές μικρές ιστορίες. Πολλές μεγάλες αναμνήσεις.

Εις το επανειδείν.

Ο δίσκος Τ’ άστρα που ψιχαλίζουν φως κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ.

Είναι αφιερωμένος στο Νικό Παπάζογλου.

Ηχοληψία:
Χρήστος Μέγας
Γιάννης Αμπατζόγλου

 

 Σταυρούλα Κουλίτση

 

One thought on “Ηχογραφώντας στη Νίσυρο με τις Μικρές Περιπλανήσεις

Leave a Reply