Ταξιδεύοντας με ένα βιβλίο …Καλοκαίρι με την Αλιέντε

isabel allende

Λατρεύω το διάβασμα. Με ηρεμεί, με ξεκουράζει, με ταξιδεύει.. Έχετε δει ποτέ εκείνες τις τεράστιες βιβλιοθήκες που σκαρφαλώνουν στους τοίχους και είναι μπουκωμένες βιβλία;;; Μια τέτοια θέλω να αποκτήσω κάποτε! Αυτή η ζεστασιά που εκπέμπει, τα χρώματα η δυνατότητα να αρπάξεις ένα βιβλίο και να ανατρέξεις στην αγαπημένη σου σκηνή, στον χιλιοδιαβασμένο στίχο, να βρεις συντροφιά στους ήρωες και να ταξιδέψεις σε κόσμους μαγικούς.

Ένα βιβλίο είναι ένα καινούριος κόσμος, ένας φανταστικός περίπατος σε νέα μέρη, συναισθήματα, ιδέες, πολιτισμούς. Ρουφάς λαίμαργα τις σελίδες του, συμπάσχεις, ονειρεύεσαι!!

Για μερικούς κακή συνήθεια, μα για μένα απαραίτητο.. υπογραμμίζω ό,τι μ’ αρέσει, γράφω ονοματεπώνυμο, ημερομηνία, μέρος στην αρχή και στην τελευταία σελίδα τις εντυπώσεις μου.. Κι εύχομαι πως κάποια στιγμή κάποιος θα πάρει στα χέρια του το βιβλίο που διάβασα, θα μοιραστεί τα συναισθήματά μου.

Το φετινό καλοκαίρι ήταν αφιερωμένο, τυχαία και χάρη μιας προσφοράς, σε μια Χιλιανή αγαπημένη συγγραφέα, την Ιζαμπέλ Αλιέντε. Η πρώτη γνωριμία έγινε χρόνια πριν όταν μου χάρισαν την τριλογία της «Οι αναμνήσεις του Αετού και του Ιαγουάρου» αποτελούμενη από τα εξής βιβλία: «Η πόλη των θηρίων», «Το Βασίλειο του Χρυσού Δράκοντα», «Το δάσος των Πυγμαίων». Ταξίδεψα με τις περιπέτειες της δημοσιογράφου Κέιτ Κολντ, του εγγονού της Αλεξάντερ και της φίλης του Νάντιας σε μέρη μακρινά. Περιγραφές, τοπία, όρια όπου το πραγματικό και το φανταστικό περιπλέκονται, πολιτισμοί μακρινοί, γοητευτικοί, μυστήριοι. 

Ακολούθησε ο «Ζορρό», όπου ο χιλιοειπωμένος μύθος, ο αγαπημένος μασκοφόρος ήρωας, με το Ζ , το πάθος για δικαιοσύνη και περιπέτεια, ζωντάνεψε. Η συγγραφέας, όπως αναφέρεται, μας αφηγείται τη ζωή πέρα από το μύθο και ζωντανεύει μπρος μας την ιστορία του αγαπημένου Ντιέγο ντε λα Βέγα.

Το καλοκαίρι αυτό διάβασα με ενδιαφέρον τρία ακόμα βιβλία της: «Του έρωτα και της σκιάς», «Πάουλα», «Εύα Λούνα» και «Η κόρη της μοίρας».

Στο πρώτο, η τέχνη της αφήγησης, που περιπλέκει πρόσωπα, καταστάσεις, μυρωδιές, χρώματα, παρασύρει τον αναγνώστη σε ένα μονοπάτι όπου πίσω από την καθημερινή ζωή και τα όνειρα-επιθυμίες των πρωταγωνιστών μα και των άλλων μα εξίσου σημαντικών προσώπων αποκαλύπτεται η βαρβαρότητα του καθεστώτος της εποχής εκείνης μα κι η επιμονή-υπομονή κάποιων να μάχονται για την ελευθερία και για να βοηθήσουν το συνάνθρωπο.

Στην «Πάουλα» η Αλιέντε περιγράφει τη ζωή της με γλαφυρό τρόπο και λεπτομέρειες παράλληλα με την καθημερινότητά της και τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που βιώνει καθώς συντροφεύει την κόρη της, Πάουλα, σε όλη την πορεία της αρρώστιας της, στο νοσοκομείο, το σπίτι, το λυτρωτικό ή όχι τέλος. Μια μάνα που χάνει το παιδί της. Αγωνιά, προσπαθεί, πονάει, παλεύει, αποδέχεται.

Η «Εύα Λούνα» είναι ένα βιβλίο όπου το πραγματικό εμπλέκεται με το φανταστικό με άρωμα από χίλιες και μία νύχτες. Εύα σημαίνει ζωή και Λούνα σελήνη.

Πριν λίγες μέρες τελείωσα την «Κόρη της μοίρας», ένα μυθιστόρημα που σε σαγηνεύει από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Τα ήθη, οι τύποι, τα καλά κρυμμένα μυστικά κι η απληστία.. το όνειρο μια καλύτερης φαινομενικά –ή και ρεαλιστικά- ζωής.. αρκεί να μην μπλέκεται στα δίχτυα του απραγματοποίητου.. Η τρέλα του πρώτου έρωτα, ο πόθος για κάποιον που ουσιαστικά άγνωστο κι η ανακάλυψη, εν τέλει, του ίδιου σου του εαυτού.. σε  ένα ταξίδι προς την κατάκτηση της ζωής, την αυτογνωσία.

Υπολείπονται και αναμένουν στη βιβλιοθήκη μου «Το επουράνιο σχέδιο» και «Φωτογραφία σε σέπια». Θα μπορούσα να γράψω το κείμενο αυτό έχοντας ολοκληρώσει την ανάγνωση τους, μα αγνοώ το πότε. Η Αλιέντε με ταξιδεύει κι ελπίζω να απολαύσουν κι άλλοι το ταξίδι που προσφέρει μέσα από τις σελίδες των βιβλίων της.

Από τη βιβλιοθήκη μου λείπει «Το σπίτι των πνευμάτων». Μου το πρότειναν ως ένα από τα καλύτερα έργα της. Η μεταφορά του σε ταινία, απ’ ότι άκουσα είναι εξίσου καλή.. Θα δοκιμάσω, θα ταξιδέψω και θα δω.. Κι όσο αφορά τον τελευταίο.. για να κρίνει κανείς μια κινηματογραφική μεταφορά ενός βιβλίου πρέπει να  είναι ανοιχτός σε προκλήσεις, κάθε γραμμή αδύνατο να γίνει εικόνα, το αποτέλεσμα κι η αίσθηση μετράει.. Καλύτερα να κρίνουμε αυτόνομα τα δυο διαφορετικά ήδη τέχνης.

Καλή ανάγνωση!!

Αννα Γκασνάκη

Leave a Reply