Να κοιτάς τους τοίχους…

Να κοιτάς τους τοίχους…

«Να κοιτάς τους τοίχους… λένε πάντα την αλήθεια…»

Βρίσκονται εκεί… Ξεφυτρώνουν στις πιο μυστηριώδεις ή πολυσύχναστες γωνιές της πόλης, σε πολυώροφες οικοδομές και μισογκρεμισμένα κτίρια, σε γήπεδα και αμφιθέατρα, σε πλατείες και αλάνες. Πάντα εκεί, ακλόνητα και σταθερά σε έναν αεικίνητο κόσμο. Η παρουσία τους εντυπωσιάζει, ξενίζει, γοητεύει, προκαλεί.

Συνθήματα, ποιήματα, τραγούδια ή αποφθέγματα, χαραγμένα σε κάθε είδους επιφάνεια. Δεν πρόκειται απλώς για λέξεις τοποθετημένες στη σειρά, αλλά για αποστάγματα της μνήμης και της φαντασίας. Τα νοήματα τους ποικίλα, βουτηγμένα μέχρι το λαιμό στη ρευστή ανθρώπινη εμπειρία. Οι τοίχοι είναι φορτωμένοι με μηνύματα αγάπης και επανάστασης, πολιτικής διαμαρτυρίας, κοινωνικής κατακραυγής, απελπισίας και δύναμης. Read more

Το παρόν…

Το 1974 άρχισαν να τραγουδούν το “Ο δρόμος-Μάνος Λοϊζος” ( watch?v=_xnFzF4ntfI). Μόλις μερικά χρόνια πριν, το 1971 τα γκράφιτι και τα μηνύματα στους τοίχους είχαν κάνει την πρώτη τους εμφάνιση, κυρίως ως συνθημάτα ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Αυτή  ήταν απλά  η αρχή ενός νέου τρόπου εκφράσης, προβληματισμού και των σκέψεων μιας ολόκληρης κοινωνίας. Όμως, στην εποχή μας φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για  «Επανάσταση» με… σπρέι και μπογιά.

Περπατώντας στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας και παρατηρώντας τους τοίχους είναι σα να ακούς τις κραυγές μιας ολόκληρης κοινωνίας, ενός ολόκληρου λαού. Άνθρωποι που διαμαρτύρονται για το ¨τραγικό¨ παρόν. Πασιφανές, πλέον πως η κρίση που πλήττει τη χώρα δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και βαθιά κοινωνική. Άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα προσπαθούν με κάθε τρόπο να διοχετεύσουν κάπου την οργή και την αγανάκτηση τους για ότι αρνητικό συμβαίνει στην καθημερινότητά τους.

  TO ΠΑΡΟΝ αυτό, απεικονίζεται στις παρακάτω εικόνες….


Πρέπει να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, να σηκωθούμε από τον καναπέ μας και να φτίαξουμε το μέλλον μας -όπως είναι ζωγραφισμένο στα όνειρα μας-;;;

Ενεργοποιηθείτε…

Αυτό μας φωνάζει άραγε ο δημιουργός ;;;

 

 

Μάλλον αυτό με εκφράζει τόσο, μα τόσο πολύ!!!
Νιώθω ότι ζω στην πιο αναίσθητη εποχή, που οι άνθρωποι στη χώρα μου δε δημιουργούν τίποτα, που τα πάντα είναι στατικά και συν όλα αυτά…
Συναίσθημααααααα…..;;;;
Παντού κυριαρχεί ο ψυχρός ρεαλισμός και δεν τους αδικώ. Πολλοί λένε με περίσσια ειρωνεία  “‘που καιρός για συναισθήματα, αγάπες και λουλούδια”..
Αν δεν βάλουμε λίγη αγάπη, αν δεν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πρώτα τους γύρω μας και μετά τον εαυτό μας, ΔΕ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ..

Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς, είπε ο Αριστοτέλης.

και τώρα αυτό…..

Χμ..Δε ξέρω ποιό μήνυμα λαμβάνεται εσείς από αυτή την εικόνα…
Εμένα όμως μου ήρθε στο μυαλό αμέσως η κατάχρηση της φύσης από τον άνθρωπο..
Θα μου πείτε, ποίος σε τέτοια περίοδο θα ασχοληθεί με τον περιβάλλον;;;
Όλοι μας θα έπρεπε. Οι κοινωνίες δημιουργήθηκανμε ότι μας παρέχει η φύση και εμείς τώρα απαξιούμε για αυτήν;;;;
Έχουμε σκεφτεί πως θα αξιοποιήσουμε το φυσικό περιβάλλον μας για να μπορέσουμε να βγούμε από αυτό το τέλμα;;… Και μάλιστα όλοι εμείς που η πατρίδα μας διαθέτει τόσο μεγάλο φυσικό πλούτο……..

Το ξέρω εσείς απλά σκεφτήκατε σε τι τραγική κατάσταση έχουμε φτάσει..εγω λίγο διαφορετικά ..ίσως…

Σκέψεις μπερδεμένες όλα τα παραπάνω αντανακλώντας τη μπερδεμένη κοινωνία μας…
Το παρόν κάπως έτσι …..

                                                                               και το μέλλον;;;;;;

Αλεξάνδρα….