Πολυτεχνείο: Η θυσία μέσω της Τέχνης

Πολυτεχνείο: Η θυσία μέσω της Τέχνης

Πριν κάποια χρόνια είχα την τύχη να βρεθώ  στη μουσική σκηνή όπου εμφανίζεται ο Σωκράτης Μάλαμας ένα βράδυ πριν την 17η Νοεμβρίου. Τραγουδώντας
«Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
Άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα»
εξέφρασε την άποψή του συνδέοντας την εποχή του Πολυτεχνείου με τη σημερινή «Τουλάχιστον τότε ήξεραν ποιον να πολεμήσουν, ποιος είναι ο εχθρός. Σήμερα όμως; ». Read more

Να κοιτάς τους τοίχους…

Να κοιτάς τους τοίχους…

«Να κοιτάς τους τοίχους… λένε πάντα την αλήθεια…»

Βρίσκονται εκεί… Ξεφυτρώνουν στις πιο μυστηριώδεις ή πολυσύχναστες γωνιές της πόλης, σε πολυώροφες οικοδομές και μισογκρεμισμένα κτίρια, σε γήπεδα και αμφιθέατρα, σε πλατείες και αλάνες. Πάντα εκεί, ακλόνητα και σταθερά σε έναν αεικίνητο κόσμο. Η παρουσία τους εντυπωσιάζει, ξενίζει, γοητεύει, προκαλεί.

Συνθήματα, ποιήματα, τραγούδια ή αποφθέγματα, χαραγμένα σε κάθε είδους επιφάνεια. Δεν πρόκειται απλώς για λέξεις τοποθετημένες στη σειρά, αλλά για αποστάγματα της μνήμης και της φαντασίας. Τα νοήματα τους ποικίλα, βουτηγμένα μέχρι το λαιμό στη ρευστή ανθρώπινη εμπειρία. Οι τοίχοι είναι φορτωμένοι με μηνύματα αγάπης και επανάστασης, πολιτικής διαμαρτυρίας, κοινωνικής κατακραυγής, απελπισίας και δύναμης. Read more

Ένα Κάστρο για την σελήνη…

Ένα Κάστρο για την σελήνη…

Τα τελευταία χρόνια, κάθε τέλος καλοκαιριού, η αυγουστιάτικη πανσέληνος γίνεται η πρωταγωνίστρια διαφόρων εκδηλώσεων σε μέρη της Ελλάδας. Έτσι και φέτος, μία αυγουστιάτικη, ερωτική, πανσέληνη νύχτα δεν παρέλειψε ν’  αγκαλιάσει  μία από τις πλέον ερωτικές πόλεις του κόσμου, την Θεσσαλονίκη φυσικά,  αποχαιρετώντας  σιγά σιγά το φετινό καλοκαίρι.

Σε αυτόν το αποχαιρετισμό, ήθελα να είμαι κι εγώ παρούσα κι έτσι πήρα τον δρόμο για την Άνω πόλη και τα Κάστρα. Κατηφόρισα σ’ ένα δρομάκι ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, που είχε μαζευτεί εκεί για τον ίδιο λόγο αλλά και για να γιορτάσει και να θαυμάσει την τελευταία καλοκαιρινή πανσέληνο για το 2018, υπό τον ήχο αγαπημένων παλιών και νέων  λαϊκών τραγουδιών.

Κάποια στιγμή στάθηκα για να χαζέψω τον κόσμο που καθόταν ψηλά, στις γωνιές και τα σκαλιά των τειχών, που ύψωσε η Ιστορία και τώρα θρέφονται  με το φως του φεγγαριού και τα φιλιά των ερωτευμένων. Read more