Ζήσε με φως

Ζήσε με φως

Η θλίψη τσακίζει, φθείρει, παγώνει και αποχρωματίζει. Τα πρόσωπά της πολλαπλά και τα χτυπήματά της ανεπανόρθωτα. Δε σέβεται τις αντοχές ούτε τηρεί τα όρια. Κοντράρεται πολύ με την αληθινή ευτυχία και πασχίζει να την ανατρέψει.

Τα γυαλιά της θλίψης έχουν μαύρους φακούς με μηδενική προστασία. Οι τεχνικές της παίζουν ασταμάτητα με το μυαλό και την καρδιά, ξεπερνώντας τις ανθρώπινες δυνάμεις και επιβάλλοντας τους δικούς τους κανόνες. Όσο για τα αίτια , άπειρα και καλά κεκαλυμμένα. Read more

Κατάθλιψη: η Λερναία Ύδρα του 21ου αιώνα

Κατάθλιψη: η Λερναία Ύδρα του 21ου αιώνα

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας έχει προβλέψει πως μέχρι το 2020 η νόσος του 21ου αιώνα-όπως και έχει ονομαστεί από τους ειδικούς- θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα υγείας παγκοσμίως. Ο λόγος για την κατάθλιψη που κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας έχει την τιμητική της στο τραπέζι των συζητήσεων, καθώς στατιστικά ένας στους δέκα πλέον θεωρείται πως κάποια στιγμή στη ζωή του θα περάσει από το στάδιο της κατάθλιψης έχοντας διαφορετικές ανά περίπτωση επιπτώσεις στον οργανισμό του ατόμου. Μένοντας στους αριθμούς, η κατάθλιψη θα “χτυπήσει” δύο φορές περισσότερο τις γυναίκες από τους άνδρες σε ηλικία από 25 έως 45 ετών αν και πλέον η ιστορία έχει δείξει πως η νόσος εμφανίζεται ακόμα και στις πιο μικρές ηλικίες της εφηβείας.

Read more

Ήταν μόλις 18 χρονών…

Ήταν μόλις 18 χρονών…

Ήταν φθινόπωρο. Μία συνηθισμένη Δευτέρα. Άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και πήγε στο σαλόνι όπου ήταν μαζεμένοι οι δικοί της. Ήταν βουρκωμένη και μόλις τους αντίκρυσε άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Χώθηκε στην αγκαλιά της μητέρας της και είπε “Σας χρειάζομαι.. Χρειάζομαι βοήθεια.” Κανείς δεν είχε καταλάβει μέχρι τότε. Κανείς δεν είχε υποπτευτεί. Ήταν μόλις 18 χρονών.

Read more

Προβληματισμός #5: Μια πραγματική υπεράνω κάθε υποψίας εποχή

Προβληματισμός #5: Μια πραγματική υπεράνω κάθε υποψίας εποχή

Συννεφιασμένη με κάποια διαστήματα προδότη ήλιου. Έτσι για να νιώσουν καλύτερα οι εν δυνάμει  λιγόχρονοι!  Αυτοί που δείχνουν επάνω τους πρώτοι τα σημάδια του αναπόφευκτου. Από μέσα νεανικότητα και σφρίγος κι απ’ έξω ρυτίδα, σημάδια γήρανσης και κάτασπρο μαλλί. Μια λιακάδα φο μπιζού, φωτοστέφανο σε μια μοίρα δίχως άνθη, σε μια θάλασσα δίχως κουπιά, σε έναν πλανήτη δίχως γη. Δίχως την πατρίδα γη, αυτή που όλα τα πλάσματα του κόσμου την θεωρούν αυτονόητη. Read more