“τὸ τὰ αὑτοῦ πράττειν”

“τὸ τὰ αὑτοῦ πράττειν”

Η σύγχρονη ελληνική, και όχι μόνο, κοινωνία, θεμελιώθηκε στη βάση ενός επαγγελματικού καθωσπρεπισμού, όπου η εκλογή της καριέρας ενός ανθρώπου «αρμόζει» να είναι απόλυτα σύμφωνη με την επιδίωξη ενός άμετρου και ακαταλόγιστου υλικού παροξυσμού. Πρωταρχικό κριτήριο για την επιλογή της δουλειάς ενός νέου ατόμου κατέληξε να είναι αποκλειστικά η προοπτική της άμεσης και, στο μέτρο του δυνατού, εύκολης χρηματικής αποζημίωσης. Το όνειρο της  εξασφαλισμένης ( είτε, συνηθέστερα στο δημόσιο τομέα, είτε άλλοτε στον ιδιωτικό ) «δουλίτσας», είναι αυτό που εδώ και πολλά χρόνια έχει παγιωθεί ως αυτοσκοπός πολλών Νεοελλήνων. Η νοοτροπία που καλλιέργησε και εξακολουθεί να ενισχύει ένα τέτοιο κλίμα οπωσδήποτε θα αναζητηθεί μέσα στο βάθος των χρόνων, ούτε καν στο πρόσφατο παρελθόν.  Ίσως το απωθημένο του Έλληνα  να είναι , διαχρονικά,  η θέση του ίδιου στο ρόλο του αφεντικού, του σπουδαίου και περίτρανου ανθρώπου που διαθέτει πλούτη και κύρος,  αυτού που καταλαμβάνει ένα τέτοιο αξίωμα ιεραρχικά, ώστε να τον καθιστά «υπολογίσιμη δύναμη» μέσα στο κοινωνικό σύνολο.  Νομίζω πως μια τέτοια ερμηνεία του πράγματος με βάση το ελληνικό  «απωθημένο», έστω και αν λανθάνει, χαίρει κάποιας αληθείας. Read more