ψάχνοντας τη ζωή που ονειρευτήκαμε…

ψάχνοντας τη ζωή που ονειρευτήκαμε…

Φεύγεις, δεν  παραμένεις στάσιμη στη μέτρια ζωή σου, δεν σου αρέσουν τα άνετα και τα εύκολα, πιέζεις τον εαυτό σου να φτάσει πιο μακριά, να χτίσει ψηλότερους πύργους;  Θέλεις να ξεπεράσεις τους στόχους που είχες θέσει στην ηλικία των δεκαπέντε;  Να καταφέρεις να γίνεις κάτιι περισσότερο από ό, τι οι γονείς σου σκέφτηκαν ότι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, κάτι περισσότερο από αυτό που η κοινωνία λέει ότι θα μπορούσες να γίνεις;  Μήπως ακόμα δε δέχεσαι την απάντηση “όχι” ως πιθανή απάντηση; Μήπως πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις μέχρι τα αστέρια και τον ουρανό και όλους τους πλανήτες, μέχρι να αρπάξεις αυτό που ψάχνεις;

Read more

Έρωτας στα χρόνια του…κορονοϊού

Έρωτας στα χρόνια του…κορονοϊού

Είναι αρκετό για μένα να γνωρίζω ότι εσύ και εγώ υπάρχουμε αυτή τη στιγμή

Gabriel Garcia Marquez

Ποια είναι η θέση του έρωτα εν καιρώ κρίσης; Ποια η θέση της κρίσης εν καιρώ έρωτα; Πρίν μου καταλογίσει ο αναγνώστης συμβατικότητα και κοινοτοπία στην έκφραση θα ήθελα να προσδιορίσω αφενός τις έννοιες και αφετέρου να τις αποφορτίσω από το βαρύγδουπο φορτίο τους. Τελικά, ίσως έτσι να τις επαναφορτίσω με βασικό σύμμαχο στην προσπάθεια αυτή το λεκτικό παιχνίδι του έρωτα και της κρίσης.  Read more

Προς αναζήτηση δικαιοσύνης

Προς αναζήτηση δικαιοσύνης

 

Η δικαιοσύνη είναι μια έννοια, η οποία καθίσταται αρκετά ρευστή και σχετική, ακόμη και όταν τα πράγματα απέναντι σε μια κατάσταση είναι ξεκάθαρα και δεν οδηγούν σε παρερμηνείες. Κύρια παράμετρος της δικαιοσύνης, προκειμένου να είναι κανείς αδέκαστος, είναι η αγνότητα. Οχι όμως αυτή η αγνότητα, η οποία είναι αποτέλεσμα της αφέλειας, αλλά αυτή, η οποία έχει ενισχυθεί από την πλήρη συνειδητοποίηση, από πλευράς του ατόμου που κατέχει αυτή την ιδιότητα, των σκοπών που πρεσβεύει η μάχη την οποία δίνει. Τέτοια υπήρξε η περίπτωση του αποθανόντος στις 30 Μαρτίου του ασώτου έτους 2020 Μανώλη Γλέζου. Read more

Ο Οδυσσέας μέσα μου

Ο Οδυσσέας μέσα μου

Σαν ήμουν παιδί, αγαπούσα τον κόσμο του μύθου, μ’άρεσε να ακούω παραμύθια, για μυθικά τέρατα, δράκους, γενναίους και παράτολμους άνδρες που επιδιώκουν το αδύνατο ή το τουλάχιστον επικίνδυνο, για εξερευνητές που ο πόθος της απάντησης γι’αυτό το γιατί, τους οδήγησε πολύ μακριά, σε νέα σύνορα ή κάποτε, και στο τέλος των οποιωνδήποτε συνόρων …

Μα, περισσότερο, αγαπούσα τον ακαταμάχητα περίεργο, ριψοκίνδυνο και τυχοδιώκτη Οδυσσέα, που το πάθος του για περιπέτειες, η υπομονή και η επιμονή του, τον φέρνουν αντιμέτωπο με υπέρτερες προκλήσεις. Φανταζόμουν και ταυτιζόμουν, λοιπόν, με τον τρομερό Οδυσσέα, που πάλευε διαρκώς με τα θηριωδέστερα τέρατα και που, χάρη στην ευφυία του, κατόρθωνε να τα νικά .

Και ο Οδυσσέας ήμουν εγώ, ο Οδυσσέας μέσα μου, γιατί μέσα μου ζούσε ο ατρόμητος, γενναιόκαρδος ταξιδευτής, ο πολυμήχανος ναυαγός που δεν το έβαζε ποτέ του κάτω.. Read more

Πρόσωπα: Astor Piazzola

Πρόσωπα: Astor Piazzola

Astor Piazzola …ένας  μουσικός  με  πάθος…

Απολάμβανα τον δεύτερο καφέ της ημέρας όταν την ακοή μου γαργάλισε μια υπέροχη, γνώριμη μελωδία. Το «Cite Tango» έπαιζε χαμηλόφωνα στα ηχεία του πέτρινου καφέ, που έδινε άλλον αέρα το κέντρο της πόλης.
«Το Tango είναι  πάθος,  έρωτας,  εθισμός, δύναμη  και  αδυναμία, συναίσθημα  και  λίγη αμαρτία, μια απόφαση μέσα στην  αναποφασιστικότητα.  Χωρίς  αυτά  είναι  αδύνατο  να  συνθέσεις  μουσική ταιριαστή  ούτε  βήματα  που  θα  μιλούν  στη  σιωπή. Χρειάζεται  να  είσαι  επαναστάτης  για  να  χορέψεις  Αργεντίνικο  Tango.  Να  πετάς,  να  σταματάς,  να  μαγεύεις,  να  απαιτείς, να  εμπιστεύεσαι, να  αφήνεσαι,  να διεκδικείς, να  ερωτεύεσαι.  Να  δίνεις  στα  βήματα  μια  δική  σου  εκδοχή  της  Ιστορίας. Υμνεί τον έρωτα όπως του αρμόζει» σκέφτηκα όση ώρα το ορχηστρικό κομμάτι του Astor Piazzola κορυφωνόταν. Read more

Πρωινό δίχως μουσική

Πρωινό δίχως μουσική

Ξυπνάς το πρωί και αχτίδες φωτός πέφτουν απαλά και τραγουδιστά πάνω στο κρεβάτι κι εσύ δε θες να σηκωθείς. Γυρνάς από την άλλη όμως η σκέψη του ότι πρέπει να αποχωριστείς το μαξιλάρι σου σε ακολουθεί και στο επόμενο όνειρο. Ήταν όντως όνειρο; Ανοίγεις απαλά και στιγμιαία τα μάτια σου και κοιτάζεις τον τοίχο. Αφίσες παντού, αγαπημένες συναυλίες και χοροί που έριξες δίχως να υπάρχει αύριο. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο και θυμάσαι ότι είχες περάσει καλά εκείνη τη μέρα. Είχε πιεί λίγο παραπάνω, είχες μιλήσει πολύ και είχες καταπιεί όλη την αύρα του κόσμου γύρω σου. Είχες επικοινωνήσει δίχως να προσπαθήσεις. Αυτό θα πει στιγμή. Οι φίλοι σου γελούσαν μαζί σου που ήσουν τόσο χαρούμενη, μα ήταν κι αυτό κομμάτι της στιγμής. Του παρόντος-παρελθόντος. Read more