School’s out_

School’s out_

Eίναι αυτή η βδομάδα που θυμήθηκες το σχολείο. Στη γειτονιά τα παιδάκια που μένουν δίπλα σου σε κάνουν να το ζήσεις την πρώτη τους μέρα. Θες να κοιμηθείς λίγο παραπάνω. Αλλάζεις πλευρό.

Βγαίνεις έξω βράδυ για μια βόλτα στο κέντρο. Συναντάς παλιούς σου συμμαθητές που έχετε να μιλήσετε τουλάχιστον ένα χρόνο. Τι σου συμβαίνει; Η κατάρα του σχολείου έρχεται να σε καταστρέψει, σκέφτεσαι. Όμως κάτσε, ήταν και ένα ωραίο χαμόγελο και μια αίσθηση χαράς όταν είδες τα πρόσωπα αυτά. Ανήκουν στο μαθητικό σου παρελθόν, που θες δε θες το ξαναζείς αυτές τις μέρες.

Σιχαίνομαι τα σχολικά. Πάντα μύριζαν σχολείο. Δε μου άρεσε η αίσθηση του άγχους των  πρώτων ημερών και άγχος για το άγχος. Δε νομίζω πως μου άρεσε ποτέ το σχολείο, ειδικά τον τελευταίο χρόνο του. Στη κηδεία του είχα ντυθεί στα κόκκινα, για να κάνω τη διαφορά. Read more

Περήφανη που είμαι δασκάλα!

Περήφανη που είμαι δασκάλα!

Μια γιορτή για κάθε εκπαιδευτικό, που θα τον ονομάζαμε “δάσκαλο” με την αίγλη που είχε η λέξη στα παλιά τα χρόνια και “ιδανικό δάσκαλο” με την ιδεατή έννοια που ψάχνουμε στις μέρες μας. Η μέρα αυτή καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, προκειμένου να τιμήσει πάνω από 60 εκατομμύρια μαχόμενους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο, που με το έργο τους συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία των κοινωνιών.

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι χαρακτηριστικά πρέπει να διαθέτει κάποιος για να είναι δάσκαλος; Τι γνώσεις πρέπει να έχει; Τι ψυχικά χαρίσματα; Αν όχι, θα σας απαντήσω ότι ο δάσκαλος δε θα πρέπει να είναι απλά επιστημονικά επαρκής, αλλά θα πρέπει ο ίδιος να είναι ψυχολογικά υγιής, αλλά και να δρα ως “ψυχολόγος” για τους μαθητές του. Με βάση λοιπόν, τις σύγχρονες απαιτήσεις ο ρόλος του δασκάλου στο σχολείο επαναπροσδιορίζεται και δεν περιορίζεται πια στην απλή μετάδοση της γνώσης αλλά, με αφετηρία τα συγκεκριμένα προβλήματα των μαθητών, γίνεται ρόλος συμβουλευτικός, συνεργατικός, παρωθητικός στην κοινωνικογνωστική πορεία των μαθητών στην κοινωνία του σήμερα. Για να μπορέσει ο δάσκαλος να ανταποκριθεί σε αυτόν τον καθόλα πολύπλοκο ρόλο του θα έπρεπε να έχει επιλέξει προσω­πικά και ελεύθερα το έργο του, να ασχολείται απερί­σπαστος με αυτό και να έχει την αμέριστη υλικοτεχνική και ηθική υποστήριξη της πολιτείας. Και καθώς η στήριξη αυτή σαφέστατα δεν υπάρχει, καλείται να ανταπεξέλθει με επιτυχία στο έργο του, παρακάμπτοντας ελλείψεις και λάθη της πολιτείας με μόνο όπλο τη δύναμη της αγάπης του για το έργο του.

Read more

Πρόσωπα: Εμμανουήλ Κριαράς,o ερευνητής και δάσκαλος, εκλαϊκευτής

Πρόσωπα: Εμμανουήλ Κριαράς,o ερευνητής και δάσκαλος, εκλαϊκευτής

Μάλλον όλοι τον γνωρίζετε, αλλά πιστεύω ότι ένα ακόμα αφιέρωμα σε αυτόν και την μνήμη του είναι το λιγότερο που αξίζει …Αναφέρομαι στον Εμ. Κριαρά που σε ηλικία 107 ετών πέθανε, φιλόλογος, ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.  Δε θα σταθώ στο ατελείωτο βιογραφικό του, καθώς λίγο πολύ αυτό ειναι γνωστό. Θα σταθώ και θα προσπαθίσω να σας παρουσιάσω λέξεις και λόγια του που ίσως να καταφέρουν να σας “μιλήσουν”.

Ένας δάσκαλος και διανοητής που άφησε πίσω του μια τεράστια περιουσία για την ελληνική γλώσσα και τους έλληνες ευρύτερα- μαθήματα γλώσσας, σκέψης, ζωής. Παρόλο τον διάκοσμο του και τη διανόηση του κατάφερνε με την μοναδική και ζεστή προσωπικότητα του, να φέρνει κοντά του κάθε λογής ανθρώπους. 

ΚΡΙΑΡΑΣ-ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ-ΑΞΙΕΣ-ΖΩΗΣ

Ένας επιστήμονας λοιπόν που παρά το πολυσχιδές επιστημονικό του έργο, δεν υπήρξε «επιστήμονας του εργαστηρίου». Όπως δήλωνε σε συνέντευξή του στην Ο. Αντωνοπούλου το 2002: «Ο επιστήμονας δεν πρέπει να μένει μόνο στο εργαστήριο. Βέβαια το εργαστήριο χρειάζεται, διότι αλλιώς εργασία δε θα υπάρξει. Αλλά δε φτάνει αυτό. Εκείνος που έχει συνείδηση των καθηκόντων του των πνευματικών, πρέπει όσο γίνεται να εκλαϊκεύει την επιστήμη του. Αυτό επιδίωξα γενικότερα στη ζωή μου, αλλά κυρίως μετά το ’74, όταν αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στον τόπο μας. Ο επιστήμονας πρέπει να είναι και ερευνητής και δάσκαλος, εκλαϊκευτής». Read more

Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

wtd

Η 5η Οκτωβρίου καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, προκειμένου να τιμήσει πάνω από 60 εκατομμύρια μαχόμενους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο, που με το έργο τους συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία των κοινωνιών.

Μια γιορτή λοιπόν, για κάθε ένα εκπαιδευτικό, που θα τον ονομάζαμε “δάσκαλο” με την αίγλη που είχε η λέξη στα παλιά τα χρόνια και “ιδανικό δάσκαλο” με την ιδεατή έννοια που ψάχνουμε στις μέρες μας. Προσεγγίζοντας τον όρο “ιδανικός δάσκαλος” δε μπορώ παρά να σας περιγράψω μερικούς από τους δασκάλους μου….γιατί όντως κάποιοι από αυτούς είναι ιδανικοί….και ακόμα έχω τέτοιους και ας μεγάλωσα αρκετά και ας είμαι και η ίδια δασκάλα….

Δάσκαλος, αυτός που προσπαθώντας να διδάξει τους μαθητές του χάνεται στην ομάδα των μαθητών του και γίνεται ένα με αυτούς. Κι όμως, παραμένει δάσκαλος και αρχηγός της ομάδας χωρίς να το επιβάλλει, απλά γιατί εμπνέει το σεβασμό και δε τον αποζητά. Έτσι, στη διδασκαλία κρατάει το ρόλο του, αλλά δεν έχει ως πρωταρχικό σκοπό τη διδασκαλία της ύλης τους, αλλά να να δώσει μια άλλη προοπτική στην ομάδα-τάξη του. Όταν  ο δάσκαλος έχει επί πλέον εμπειρίες που αποκτήθηκαν έξω από το σχολείο και έξω από το αντικείμενο των σπουδών  του τότε κρατά ένα χρήσιμο εργαλείο μάθησης που τον διευκολύνει, καθώς εμβολιάζει   το λειτούργημά του με  άλλες, υψηλότερες, προοπτικές. Από την κατανόηση της σπουδαιότητας που έχει η συνεργασία και  η ομαδική εργασία μέχρι την εμφύσηση της ευγενούς άμιλλας και πλήθος άλλων. Δάσκαλοι που δαπάνησαν σημαντικό χρόνο και  κόπο σε εναλλακτικές δραστηριότητες, μπαίνουν στην τάξη με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το σχολείο πρέπει να ταυτίζεται  με την ευρύτερη εικόνα της κοινωνίας.

 Επιπλέον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι τεχνολογικά επαρκής, καθώς στις μέρες μας  η παραδοχή ότι «δεν είμαι καλός στη χρήση υπολογιστή» μοιάζει με ομολογία ανικανότητας. Πως είναι δυνατόν, όταν η πλειοψηφία των μαθητών έχει ήδη σημαντική ευχέρεια στη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας, να μην έχει ο δάσκαλος; Άρα, είναι απαραίτητο να έχεις τις απαραίτητες τεχνολογικές γνώσεις και να βρίσκεται σε μια φάση συνεχούς επιμόρφωσης. Τότε μιλάμε για ένα δάσκαλο, που αρχικά έχει “δουλέψει” και έχει διαμορφώσει μια πολύπλευρη προσωπικότητα που συμβαδίζει με την εποχή και άρα αποτελει το πιο κατάλληλο πρότυπο για καθένα από τους μαθητές τους.  Read more

Εκπαιδευτικό σύστημα 2014 – τα προβλήματα

παιδεία του σήμερα
Όταν η οικονομία, οι ηθικές αξίες, οι κοινωνικές παροχές και η κοινωνική συνοχή καταρρέουν, η εκπαίδευση είναι αυτή που βάλλεται πρώτη, αυτή που μπορεί να προσφέρει ίσως τη πιο μόνιμη λύση στην κρίση της εποχής μας. 
Η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται με τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και των επιστημών, με τον παγκόσμιο και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα που λαμβάνει η ανθρώπινη κοινωνία, με τα ηθικά προβλήματα που ανακύπτουν από αυτές τις εξελίξεις, είναι φυσικό να επιβάλει και τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου και της αποστολής της εκπαίδευσης. Το εκπαιδευτικό σύστημα καλείται λοιπόν να προετοιμάσει τα σημερινά παιδιά να ζήσουν και να προοδεύσουν σε μια παγκόσμια κοινωνία με νέες ανάγκες, νέα προβλήματα και φυσικά νέες δυνατότητες.

 Προτού καταλήξουμε σε μια ολοκλήρωμενη πρόταση για τα μέτρα που πρέπει να παρθούν (αν ποτέ το καταφέρουμε αυτό), αλλά και τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στον τομέα της εκπαίδευσης, κρίνεται αναγκαίο να εισχωρήσουμε και να καταγράψουμε τα προβλήματα της εκπαίδευσης του σήμερα. 

Αποτελεί κοινό “μυστικό” ότι η παιδεία που παρέχεται στη σημερινή εποχή στους νέους έχει περισσότερο χρησιμοθηρικό χαρακτήρα παρά παιδευτικό. Παρέχονται «στείρες» γνώσεις που βοηθούν στην επαγγελματική αποκατάσταση των ατόμων, με σκοπό να εκπληρώσουν με επιτυχία του στόχους της παραγωγικής διαδικασίας. Με τον τρόπο όμως αυτό ο θεσμός της παιδείας οδηγείται σε αδιέξοδο, γιατί βασική επιδίωξη δε θα πρέπει να είναι η δημιουργία εξειδικευμένων επιστημόνων και τεχνικών, χωρίς να έχει επιτευχθεί η ολόπλευρη καλλιέργεια του πνεύματός τους. Επομένως η παιδεία, ακολουθώντας τις επικρατούσες τάσεις της σύγχρονης εποχής, κρίνεται αναποτελεσματική και ανεπαρκής σε ό,τι αφορά την ουσιαστική βοήθεια που θα πρέπει να παρέχει στον άνθρωπο. Κυρίως, σήμερα, που ο πολιτισμός έχει αποκτήσει ένα μονομερή προσανατολισμό και ο άνθρωπος έχει στρέψει το ενδιαφέρον του προς την ύλη, έχει γίνει «μονοδιάστατος». Η παιδεία λοιπόν, αποκτά πρωταρχική σημασία και θεωρείται ο κινητήριος μοχλός κάθε δραστηριότητας,  το τελευταίο καταφύγιο για το σύγχρονο άνθρωπο. Read more