…. μια απλή ακίνδυνη αντίστροφη μέτρηση

Από καιρού εις καιρόν περνάω μια χαύνωση που κρατάει βδομάδες. Ενώ λειτουργώ, ξαφνικά χάνεται ο κόσμος γύρω μου και εγώ αμέτοχη αναζητώ το νόημα του. Φαντάζομαι, φιλενάδα, αμέσως σου ήρθε στο μυαλό το σκηνικό που μου μιλούσες επί ώρες, και απλά σε κοιτούσα σα χάνος, έγνεφα καταφατικά και ζήτημα είναι να είχα ακούσει κάτι απ’ όσα είχες πεί. Και το δυστυχές είναι ότι αυτό δεν έχει συμβεί μια και δυο φορές. Είναι λες και είμαι σε πλήρη αφασία. Και σε αυτή τη «χαυνωτική» περίοδο της ζωής μου-ας την αποκαλέσω έτσι- οι μέρες μου ακολουθούν πιστά το ακόλουθο μοτίβο, χωρίς καμία παρέκκλιση. Ας πούμε, πως ξυπνάω πρωί. Γελάμε… άπειρα. Ξέρεις τώρα …πρωί για μένα είναι 5 το απόγευμα στις πολύ καλές μου. Είμαι ξαπλωμένη, λοιπόν, στο κρεβάτι μου και κοιτάζω το ταβάνι. Τι ωραίο ταβάνι!...Μετά κοιτάζω την κιθάρα… αφημένη μέρες τώρα μες στη σκόνη. Δεν θέλω να παίξω σήμερα. Δεν θέλω να μουρμουρίσω το τραγούδι σου. Πωωωωωωωω δε θέλω να σηκωθώ. Πλήττω, πλήττω, πλήττω… Τι λέω τόσες φορές αυτή τη λέξη, που πραγματικά έχει χάσει το νόημα της. Μετά, από κάνα 2ωρο τουλαααααάχιστον, θα σηκωθώ και απλά δε θα κάνω απολύτως τίποτα. Παράλυση…, λόγω άγχους, σε σημείο που να μην έχεις άγχος, αλλά να μην κάνεις και τίποτα όλη μέρα.

Κάπου διάβασα, πως μερικές φορές το πιο βίαιο πράγμα είναι να μην κάνεις απολύτως τίποτα.

Φυσικά δεν ήμουν πάντα έτσι. Στην εφηβεία μου με θυμάμαι πιο ζωντανή και με ενδιαφέροντα! Στον τότε ανέμελο και πιο προστατευμένο κόσμο μου … τα θέλω και  οι επιλογές μου, μου επισήμαιναν πως είχα ευθύνη για όλα. Και η αλήθεια είναι ότι έχω, όλοι έχουμε. «Αναίσθητη» και αποκομμένη έγινα σταδιακά. Και από τη μία λυπάμαι, από την άλλην όμως, δε λέω να “ξεγίνω”. Ηλίθια γαρ…! Δεν έχω κατανοήσει απόλυτα το πρόβλημά μου. Και εδώ είναι που ανακύπτει το πολύ επίκαιρο ερώτημα. «Πάσχω από κατάθλιψη ή όχι»;… Καλά εσύ θα μου πεις, πως με διακατέχει καταθλιπτική διάθεση. Ίσως υπάρχουν κάποιες ενδείξεις που σε παρασύρουν εύκολα σε αυτή σου την απόφανση. Δε σε αδικώ. Ίσως να ισχύει κάτι τέτοιο, ίσως όχι. Πάντως είναι υπαρξιακό το πρόβλημά μου… Ναι σίγουρα υπαρξιακό. Πιστεύω, πως αυτός ο όρος με εκφράζει περισσότερο. Δεν είναι τόσο βαρύγδουπος σε αντιδιαστολή με τον ορισμό της κατάθλιψης …και σου επιτρέπει να κάνεις ανασκόπηση της ζωής σου και να ασχοληθείς με τα ενδότερα σου, χωρίς όμως να νιώθεις ότι κάνεις ψυχανάλυση.

Και ξέρεις τι με έπεισε να σου τα παραδεχτώ όλα αυτά…. μια απλή ακίνδυνη αντίστροφη μέτρηση. Αρχικά αδιάφορα 10,9,…ύστερα πιο σοβαρά 8,7, και χωρίς ανάσα 6,5,4,3,2,1,0. Τί συνέβη;;..Κρίση! Κρίση αυτογνωσίας!…Όλη η σκατένια μου διάθεση, που κουβαλούσα τον τελευταίο καιρό μέσα μου, με κατέβαλλε τόσο βίαια εκείνη τη στιγμή. Θύμωσα τόσο πολύ. Θύμωσα με εμένα, που με αμέλησα, που δεν με πρόσεξα. Το συνεχές, «πρέπει να τα πας καλύτερα, μην τα παρατάς …δεν έχεις άλλα περιθώρια»… βάραινε όλο και πιο πολύ την κατάστασή μου. Αυτή η «κυρωτική» συνείδηση ήταν μέρος του προβλήματός μου. Και έτσι, υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως το 15…άσε καλύτερα δε λέω τίποτα, γιατί υπάρχουν και γκαντέμηδες!!.. Σίγουρα, πάντως, θα προσπαθήσω. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Αλλά ξέρω, πως είσαι εσύ εκεί, δίπλα μου…. «διακριτική»… έτοιμη να επέμβει σε τυχόν στιγμή αδυναμίας μου. Ήρεμη δύναμη, όπως πάντα άλλωστε!…

Γ. Π.

Leave a Reply