Τα άλμπουμ των SOAD είναι η καλύτερη ροκ όπερα που άκουσες ποτέ

hqdefault

Στην εποχή των social media το συνειρμό ενός ανθρώπου μπορεί να ακολουθήσουν πολλοί. Αν για παράδειγμα στα παλιά τα χρόνια είχα εμμονικά στο μυαλό μου ένα τραγούδι, το πολύ πολύ να το μετέδιδα σε όποιον ήταν μαζί μου εκείνη τη στιγμη. Τώρα θα το “ανεβάσω” και θα μεταφερθεί (εμμονικά πάντα) σε πολλούς. Κάπως έτσι φτάσαμε σ’αυτό το κείμενο. Από ένα συνειρμό κάποιου άλλου. 

Μη βιαστείς να χαρακτηρίσεις γελοίο τον τίτλο, έχει από πίσω ιστορίες που είμαι παραπάνω από πρόθυμη να εξηγήσω. Καταρχάς ας παραδεχτούμε ότι ο μέσος όρος των ανθρώπων γνωρίζει 3 τραγούδια τους και μάλιστα με την παρακάτω σειρά προτεραιότητας: Lonely Day, Chop Suey, Aerials. Το πρώτο δεν το σχολιάζω καν. Ειλικρινά. Είναι στην κατηγορία How to save a life (το ακούγαμε ως πληγωμένοι έφηβοι). Προχωράμε.
Αν είσαι στο 90% του πληθυσμού που θεωρεί τους SOAD φασαρία και κραυγές δε μπορώ και να σε αντικρούσω πλήρως, αλλά πιστεύω πως δεν έχεις προσπαθήσει να συνδεθείς συναισθηματικά μαζί τους. Οι υπόλοιποι θα με νιώσουν. Δε θα μιλήσω για το στίχο τους, γιατί πραγματικά είναι ανώτερος. Είναι ότι πιο επαναστατικό, ειλικρινές, απαγορεύσιμο έχει κυκλοφορήσει στην Αμερική. Γι’ αυτό άλλωστε έχουν δεχθεί και τόσο πόλεμο. Θέλω να μιλήσω όμως για όλα τα υπόλοιπα.

Βασική αρχή είναι ότι δε βάζεις ποτέ- ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ- να ακούσεις ένα τραγούδι τους. Βάζεις τα άλμπουμ. Όλα. Ολόκληρα. Με τη σειρά. Ή έστω τα αγαπημένα σου. Περίπου 3 φορές. Εγώ ξεχωρίζω Toxicity (2001) και Mezmerize! (2005). Και δεν τα βάζεις καν από το cd -που εννοείται αγόρασες στα επαναστατικά χάρντ ροκ 14 σου. Βάζεις το full album του youtube. Που δεν έχει κανένα κενό ανάμεσα στα τραγούδια. Γιατί δε μιλάμε για πολλά τραγούδια στη σειρά. Μιλάμε για εάν ενιαίο έργο τέχνης. Στην αρχή δεν ξέρεις. Παύσεις, αλλαγές ρυθμών από μπαλάντα σε brutal φωνητικά, πίσω σε μελωδίες και μετά σκληρές κιθάρες. Δεν ξέρεις ποτέ αρχίζει και ποτέ τελειώνει κάθε κομμάτι. Ποτέ άλλαξε ή αν άλλαξε. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ακόμα και μα τρομάξεις από μια απότομη,μη αναμενόμενη αλλαγή. Μοναδικά απρόβλεπτοι. Μετά από κάποιες φορές απλά ξέρεις τα πάντα απ’ έξω. Όχι το στίχο απαραίτητα. Αλλά κάθε μικρή παύση και ξεκίνημα είναι για σένα μια λύτρωση. Είσαι ένα με αυτό που ακούς. Το Chop Suey για παράδειγμα από το 2.29 και μετρά είναι συγκλονιστικό. Είναι τα πιο υπέροχα 61 δευτερόλεπτα ροκ μπαλάντας που γράφτηκαν ποτέ χωρίς υπερβολή. Ο λυγμός σε κάθε “forshaken me” και ο εκπληκτικός στίχος “I cry when angels deserve to die”.  Και θα αναρωτιέσαι ακόμα που κολλάει η ροκ όπερα σε όλα αυτά. Μα τι διαφορά έχει; Η λυρικότητα  και η ερμηνεία τους είναι ο ορισμός της ροκ όπερας.

 

Περίπου δυο φορές το χρόνο τους θυμάμαι και για μερικές μέρες ακούω συνέχεια τους δυο αυτούς δίσκους. Τα ηχεία στο φουλ και απλά βρίσκεις τον εαυτό σου να χτυπιέται στο ρυθμό και να τραγουδάει δυνατά χωρίς να ξέρει τι λέει το τραγούδι και σε παρασύρει τόσο καθολικά.
Οι System of a Down είναι εμπειρία. Θυμάσαι κάθε σημείο με εκπληκτική ακρίβεια. Ναι, αν είσαι στο 10% που λέγαμε πριν.

Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάτι είναι τα φωνητικά. Οι διφωνίες που έχουν τα κομμάτια είναι σεμιναριακές. Είναι για να διδάσκονται στα μουσικά σχολεία όλου του κόσμου. Κι αυτό χωρίς υπερβολή. Και ανεξάρτητα αν σου αρέσουν τελικά ή όχι.

Θα πω κι αλλά. Θα πω για τη μουσικάρα που έχει το Toxicity. Θα πω για το ρυθμό στα κουπλέ του Jet Pilot. Καλά για το Psycho τι να πω; Εκεί δε γίνεται να μη χτυπιέσαι! Οι άνθρωποι είναι εκπληκτικοί μουσικοί για να μιλήσουμε και σοβαρά. Κάνουν πολύ δύσκολα πράγματα κυρίως στα φωνητικά και στα τύμπανα. Δύσκολα να τα εφαρμόσεις κ ακόμα πιο δύσκολα να τα δημιουργήσεις από το μηδέν. Εγώ για παράδειγμα δεν ακούω τίποτα άλλο με τόσο σκληρό ήχο αλλά οι τύποι έχουν κερδίσει τον απεριόριστο σεβασμό μου.

Θα πάω τώρα και στο “Mezmerize”. Δεν είναι τρομερό το intro του, Soldier Side; Αν έκανα ποτέ ταινία θα άρχιζε μ’ αυτό. Το Radio/Video είναι ευφυέστατο μουσικά και πρέπει να το ακούσεις χωρίς συζήτηση. Αυτό μπορεί να σε πείσει για το θέμα ροκ όπερα. Το αντίστοιχο “Psycho” αυτού του δίσκου είναι το “Violent Pornography”. Η σωστή λέξη για να το περιγράψω δεν ταιριάζει στο ύφος που γράφω αλλά θα το πω: Αααααρρωστο κομμάτι!

Τώρα αν είναι να διαλέξεις ένα να ακούσεις από όλα αυτά τα -τι μας λέει τώρα- από το “Mezmerize” θα διαλέξεις το Lost in Hollywood. Δεν ήθελα να μιλήσω για στίχο τα είπαμε και πριν αλλά εδώ πρέπει

 

“I’ll wait here, You’re crazy,
Those vicious streets are filled with strays,
You should have never gone to Hollywood.

They find you, Two-time you,
Say you’re the best they’ve ever seen,
You should have never trusted Hollywood.

I wrote you, And told you,
You were the biggest fish out here,
You should have never gone to Hollywood.

They take you, And make you,
They look at you in disgusting ways,
You should have never trusted Hollywood.

I was standing on the wall,
Feeling ten feet tall,
All you maggots smoking fags on Santa Monica Boulevard,
This is my front page,
This is my new age,
All you bitches put your hands in the air and wave them like you just don’t care.

All you maggots smoking fags out there on Sunset Boulevard.

All you bitches put your hands in the air and wave them like you just don’t care.

Phony people come to pray,
Look at all of them beg to stay,
Phony people come to pray.

Γενικά δε μπορώ να διαλέξω, με πόνο ψυχής αφήνω τραγούδια έξω από την περιγραφή. Για το τέλος πρέπει να κάνω αναφορά σε ένα υπέροχο τραγούδι που βρίσκεται στο Steel this album (2002), το Roulette. Νομίζω ανήκει κι αυτό στα αρκετά γνωστά των System.

Κάπου εδώ ήρθε η ώρα να σταματήσω. Δεν ξέρω αν σου προσέφερε τίποτα ότι έγραψα ή αν εγώ απλά ήθελα να βγάλω από μέσα μου αυτά που σκέφτομαι εδώ κ πολλά χρόνια.

 

12211221_10207994830374688_735699313_o

Σταυρούλα Κουλίτση

Leave a Reply