Κινηματογράφος: Ιστορίες για αγρίους

Ισως  πρόκειται για  ένα είδος κινηματογραφικής προκατάληψης αλλά όταν πληροφορούμαι ότι παίζεται ισπανόφωνη ταινία στους κινηματογράφους  σίγουρα θα σπεύσω να την παρακολουθήσω. Αν  είναι και τόσο καλή όσο  περιμένω , η προκατάληψή μου επιβεβαιώνεται  θριαμβευτικά.

Μιλώντας γενικότερα για  κινηματογράφο, πιστεύω ότι  η επιτυχία ενός κινηματογραφικού έργου κρίνεται εν πολλοίς απ’ το επακόλουθο αίσθημα ικανοποίησης και γόνιμου προβληματισμού που νιώθει ο θεατής.  Προσωπικά νιώθω γεμάτος από μια ταινία όταν μετά το τέλος της αφιερώνω αρκετή ώρα συζητώντας τα μηνύματα που εξέλαβα.

Relatos salvajesΠρόσφατα λοιπόν παρακολούθησα τις ΄ Ιστορίες για αγρίους’  σκηνοθεσίας του  Νταμιάν Σιφρόν και παραγωγής του Πέδρο Αλμαδόβαρ.  Η ταινία πραγματεύεται  έξι αυτοτελείς  –καθημερινές- ιστορίες  αγριότητας και απόγνωσης, φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους, στην πραγματικότητα όμως πολύ σχετικές, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στην Αργεντινή.  Η σπονδυλωτή ταινία του Σιφρόν  διεισδύει στο πώς τα ένστικτα του ανθρώπου συγκρούονται με τις επιταγές του αστικού δικαίου και των χρηστών ηθών με αποτέλεσμα πολλές φορές να χάνεται ο έλεγχος και η αυτοκυριαρχία. Το ιδιαίτερο είναι ότι ενώ υπάρχει σύγκρουση δεν υφίστανται οι ρόλοι  «καλός» και «κακός» με αποτέλεσμα ο θεατής να μπορεί να ταυτιστεί με τον οποιοδήποτε ήρωα. Κάθε ακραία πράξη που οδηγεί σε  απώλεια έλεγχου απενεχοποιείται  με αποτέλεσμα να μην ξέρεις ξεκάθαρα με  ποια πλευρά συντάσσεσαι.   Η ταινία κριτικάρει πολλά κακώς κείμενα της κοινωνίας που ζούμε όπως την ματαιοδοξία και την υπεροψία  των μεγαλοαστών, τα ταξικά κόμπλεξ, τη διαφθορά των δικαστικών αρχών , τη στείρα γραφειοκρατία ενός κράτους και τέλος τον παραλογισμό του έρωτα. Η κορύφωση συντελείται αργά και σταθερά με αποκορύφωμα κατά τη γνώμη μου  τη τελευταία ιστορία .

Η  ταινία δεν μπορεί να οριστεί ειδολογικώς με ακρίβεια. Πρόκειται για ένα  δραματικό έργο στολισμένο με αρκετή δόση χιούμορ. Συνεπώς τα συναισθήματα του θεατή μπερδεύονται ανάμεσα στο γέλιο την απόγνωση και την  συγκίνηση.  Τα πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία των ιστοριών ταιριάζουν απόλυτα με το κατά τ’ άλλα ρεαλιστικό τόνο της ταινίας.

Η ταινία κέρδισε το Βραβείο BAFTA Καλύτερης Μη Αγγλόφωνης Ταινίας και το Βραβείο Γκόγια Καλύτερης Ιβηροαμερικανικής Ταινίας. Ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, τον Χρυσό Φοίνικα, το Βραβείο Satellite καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και το Βραβείο Γκόγια καλύτερης ταινίας.

N.Σ.

Leave a Reply