Η ποίηση μέσα από τα δικά μου μάτια

Η ποίηση είναι έννοια προσωπική. Δεν αξιολογείται με κανόνες. Δε μπαίνει σε καλούπια. Είναι πάνω απ’ όλα συναίσθημα. Αγγίζει την καρδιά σου, την ψυχή σου… μιλάει μέσα σου αυτό που διαβάζεις. Γίνεται ένα μαζί σου. Συγκλονίζει την ύπαρξή σου. Έτσι κατανοείς ότι το ποίημα αυτό σου αρέσει.. είναι για εσένα κάτι μοναδικό.

Δεν έχουν σημασία οι κριτικές.  Μπορεί ένα ποίημα που για κάποιον είναι αριστούργημα εσένα, εμένα, κάποιον να μην έχει να του δώσει τίποτα.

Η ποίηση είναι ένα καράβι που σε ταξιδεύει… ένα σύννεφο… ένα χαλί μαγικό… ένα πουλί που ελεύθερο πετά στον ουρανό..

Γίνομαι ένα με τα κύματα της θάλασσας..

Δεν ξεχωρίζω από το γαλάζιο του ουρανού.

Είμαι ένα αστέρι μες τα αμέτρητα άστρα.

Ζω μέσα από αυτό που διαβάζω και τελικά είμαι μέρος της ποίησης.

Για μια στιγμή..

Μια τόσα δα στιγμούλα.

Είμαι εγώ το όνειρο.

Για μια πολύτιμη, μαγική στιγμή..κύματα της θάλασσας

«Ταξιδεύω σε μια σφαίρα ονειρική

Η ζωή μου φαντάζει μαγική

ΟΙ λέξεις μέσα μου αντηχούν

Μες την ψυχή μου σιγοτραγουδούν…»

Μαγεία είναι η ποίηση. Όνειρο κι επιθυμία. Πόνος. Ζωή. Καθημερινότητα. Όχι αξιολόγηση και νοήματα επί νοημάτων και άραγε τι ήθελε να πει ο ποιητής τότε, τι σκεφτόταν… λες κι έχουμε την ικανότητα να ορίσουμε σκέψεις, να αποφανθούμε με σιγουριά για τα συναισθήματα του δημιουργού.

Η ποίηση είναι ΖΩΗ.. Η κάθε στιγμή είναι ποίηση. Αρκεί να αφεθούμε στο ταξίδι των αισθήσεων. Αρκεί να ακούσουμε τους χτύπους της δικής μας καρδιάς και να χορέψουμε στο ρυθμό που χτυπά, όχι σε εκείνον που άλλοι προστάζουν..

Στην αγαπημένη μου ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» λέει ο Κύριος Κητινγκ (Robert Williams):

Δε διαβάζουμε ποίηση επειδή είναι χαριτωμένη.

Διαβάζουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στην ανθρώπινη φυλή.

Κι η ανθρώπινη φυλή είναι γεμάτη πάθος.

Η ιατρική, η δικηγορία, η εργασία, η μηχανική

Είναι ευγενείς επιδιώξεις κι απαραίτητες για να διατηρηθεί η ζωή.

Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, το ρομάντζο, η αγάπη … γι ’αυτά ζούμε.

Ο μόνος τρόπος για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι να περπατήσουμε στα χνάρια των ονείρων μας κι ας διαλέξουμε το δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο.. Να είμαστε μέρος της ποίησης που η ζωή καθημερινά σκαρώνει.

Η ποίηση, μέσα από τα δικά μου μάτια, είναι πηγή συναισθημάτων, αντικατοπτρισμός της πραγματικότητας και των ονείρων, ένα μπερδεμένο κουβάρι που αν βρούμε την άκρη του η μαγεία εξατμίζεται.

Ο καθένας επιλέγει τη δική του σκοπιά θέασης των πραγμάτων κι έτσι απολαμβάνει το δικό του ταξίδι.. Μα αν απογυμνώνουμε κάτι και το κόβουμε σε μικρά κομματάκια είναι άραγε το ίδιο;;

ΝΟΤΕΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Αναμετάδοση του είναι.

Σε ένα διάδρομο αισθητών παραισθήσεων.

Κρυφτό στις γωνιές της αιώνιας κρύπτης.

Αναμνήσεις με φτερά αγγέλου

σαν πυγολαμπίδες που πλημμυρίζουν με φως.

Αναγέννηση..

Αναζωπύρωση της φωτιάς.

Άυλα όντα στάζουν βροχή.

Βροχή κόκκινη.

Αποκτούν σάρκα και οστά.

Ζωντανοί-νεκροί σε ένα χορό φαντασμάτων.

Αόρατοι χορευτές.

Μια μουσική που ανυψώνει τα πάντα σε μια σφαίρα εξωπραγματική.

Όνειρο, εφιάλτης.

Όρια ανύπαρκτα.

… Σχεδόν κάθε φορά..

Χάνεσαι μες το βουητό.

.. Είσαι στο μεταίχμιο.

Βιώνεις παρόν – παρελθόν μαζί.

Κι ο μαέστρος συνεχίζει..

ένα έργο που συνεχώς επαναλαμβάνεται

ως το βάθος των αιώνων..

ως τον ήλιο του μέλλοντος.

Νότες αιωνιότητας.

 

Α.Γ