Πιάσε το χέρι μου… και πάμε!!

Θα φύγω. Μόνη, μαζί σου. Η επιλογή είναι δική σου. Θα κυνηγήσω όσα ονειρεύομαι και στην πορεία ίσως κατακτήσω άλλα που δε φανταζόμουν ποτέ. Θα μαζέψω τα λιθαράκια που κείτονται στο χώμα και θα τα συναρμολογήσω. Ίσως κάνω ένα βουνό από πέτρες, ίσως το οικοδόμημά μου καταπλήξει κι εμένα την ίδια, ίσως το σχήμα του θυμίζει τα σύννεφα, τα ταξιδιάρικά πουλιά. Το αγνοώ. Μα θα το προσπαθήσω.

Στιγμιότυπο 2016-05-19, 1.00.57 π.μ.

 

Έλα μαζί μου. Μπορεί στο τέλος της διαδρομής οι δρόμοι μας να χωρίσουν. Μπορεί να  ανακαλύψουμε το δικό μας παράδεισο βυθισμένο πίσω από τις κουρτίνες της κόλασης. Εμείς φτιάχνουμε το σήμερα. Ναι, ξέρω. ΘΑ μου πεις πώς το σήμερα πουλιέται κι αγοράζεται ακριβά. Ζούμε στον κόσμο της ταχύτητας, της αδικίας, του ψέματος. Κι εγώ θα σου απαντήσω, πως πάντα εν μέρει έτσι ήταν. Άλλοι τύποι, άλλες στατιστικές, άλλες συνισταμένες μα τα δεδομένα δε διαφέρουν.

Θα δεις στο  δρόμο μας συμφέροντα να ανοίγουν και να κλείνουν πόρτες, άτομα να αναρριχώνται στην εξουσία, να πέφτουν σε μία νύχτα, άρρωστους και παιδιά που πεινάνε. Θα δεις ανθρώπους που παλεύουν για τα απαραίτητα, που διψούν για μόρφωση, που κάνουν όνειρα και βλέπουν γαλάζιο κάτω από το γκρίζο.

Όλα θα τα δεις και θα επιλέξεις. Να αδιαφορήσεις ή να απλώσεις το χέρι. Να γίνει μέρος του πλήθους ή να διαγράψεις τη δική σου ξέχωρη πορεία. Να βοηθήσεις ακόμα κι αν η συμβολή σου είναι σταγόνα στον ωκεανό ή να συνεχίσεις να εθελοτυφλείς. Να βάλεις στην άκρη εγωισμούς, πείσματα και να αφουγκραστείς τις ανάγκες των άλλων κι ίσως για αλλαγή τις βάλεις για λίγο πάνω από τις δικές σου και τότε μπορεί – λέω μπορεί- να καλύψεις όσα χρειάζεσαι εσύ.

Κάνε, όμως, το βήμα. Μη μένεις κολλημένος εκεί. Να αναρωτιέσαι. Να σκέφτεσαι. Να αναλύεις. Η γνώση κι ο θησαυρός του κόσμου. Άπειρα μεγέθη. Ψάξε ό,τι σου αναλογεί. Αν γίνουμε σοφότεροι, εξισώνοντας τη σοφία με την απλότητα και τη γνώση… Αν περπατήσουμε ξυπόλητοι στην αμμουδιά… Αν διασχίσουμε δρόμους, λεωφόρους, σοκάκια, μονοπάτια και δε συμμαζεύεται…. Αν γελάσουμε και κλάψουμε και ερωτευτούμε και φωνάξουμε δυνατά… Αν κατακτήσουμε την ελευθερία μας σεβόμενοι την ελευθερία των άλλων.. Αν είμαστε δεκτικοί και καλοπροαίρετοι… Ίσως δούμε την όμορφη πλευρά του κόσμου που μας περιβάλλει, ίσως τη δημιουργήσουμε.. Τότε θα είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε τα μικρά, καθημερινά θαύματα.

Ακούς;; Τα θαύματα.. αυτά που είναι και θα είναι και πάνω στην παραζάλη και τη βεβαιότητα τα θεωρούμε δεδομένα. Το γέλιο των παιδιών, τον αέρα που αναπνέουμε, το μεθυστικό ηλιοβασίλεμα… Μια ματιά αρκεί και θα τα δεις.. Θα τα δούμε παρέα, ένα συν ένα κάνουν δύο, ενίοτε πέρα από τη σφαίρα της μαθηματικής λογικής και τρία.. και τέσσερα και … να ένα θαύμα. Κάποιες φορές πάλι παρά την πρόσθεση το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο.. ένα.. για όσους αρνούνται το θαύμα.

Θα αλωνίσουμε σε περιβόλια, καταπράσινους κήπους, φουρτουνιασμένες θάλασσες, θα ατενίσουμε ψηλά βουνά και κυπαρίσσια, φάρμες και αμπελώνες, στρατώνες, σχολεία, παιδικές χαρές. Θα παριστάνουμε τους παλιάτσους, θα παριστάνουμε τους ζητιάνους, ίσως και τους λωποδύτες. Για να δούμε το θλιμμένο πρόσωπο που ίσως κρύβεται πέρα από τη μάσκα, την ανάγκη και που αυτή οδηγεί.. να μάθουμε να μη τοποθετούμε τους πάντες στο ίδιο σακούλι, να μην κλείνουμε τα μάτια ωραιοποιώντας ή κακοποιώντας την εικόνα της αλήθεια.

Πιάσε το χέρι μου και πάμε… Μια βόλτα είναι ζωή. Ας θέσουμε τους κανόνες. Ανθρώπινους, μεταβλητούς, ευπροσάρμοστους. Να κάνουμε ελιγμούς με γνώμονα εμάς, τους άλλους, το σύμπαν. Να αγαπιόμαστε και να αγαπάμε. Τον εαυτό μας, του τότε, του τώρα, το αύριο, την πλάση ολόκληρη.

Έτσι, μπράβο!! Κράτα με σφιχτά!! Και… φύγαμε..

A.Γ