Συναντώντας το διάβολο στα μονοπάτια του…παραδείσου (;)

Λένε πως, αν σταθείς μπροστά στον καθρέφτη, το ομοίωμα που προβάλλεται σ’ αυτόν είναι το είδωλό σου. Κι αν πλησιάσεις μια πηγή, θα το δεις πάλι να αντικατοπτρίζεται ολοζώντανο μπροστά σου. Ίσως μαγευτείς από την ομορφιά του, ίσως και να το αποστραφείς. Τι θα συμβεί, όμως, αν, ως άλλος Νάρκισσος, προσπαθήσεις να το αγγίξεις; Κάποιοι διατείνονται πως δεν μπορείς. Το ερώτημα, όμως, είναι: “δεν μπορείς ή φοβάσαι να μπορέσεις;” Ο φόβος. Ο φόβος είναι εδώ, εκεί, πιο πέρα, παντού και πουθενά. Ο φόβος είναι μέσα μας. Ο φόβος είμαστε εμείς. Και τότε, τι φοβόμαστε; Μα, τον ίδιο μας τον εαυτό!

καθρέπτης

Τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τα “θέλω”, τα “μπορώ” μας. Ο,τι συναπαρτίζει το εγώ μας. Γιατί ο φόβος πηγάζει από την άγνοια και την τροφοδοτεί. Της μαθαίνει ευλαβικά να αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα, γεγονός το γεγονός. Και όταν πλέον μεγαλώσει, -τόσο που να γίνει θεριό ανήμερο-, της παραχωρεί τον πιο ψηλό το θρόνο στο βασίλειο της ψυχής , απ’ όπου ούτε ο πιο αιμοβόρος επαναστάτης δεν μπορεί να την αποκαθηλώσει. Βασίλισσα, λοιπόν, της ψυχής στέφεται η άγνοια. Και όπου βασιλεύει η άγνοια, το “ξένο” και το “άλλο” εργάζονται ακατάπαυστα, για να τη συμβουλεύσουν. Να της δείξουν την “αλήθεια”, να την κατευθύνουν στο “σωστό”, να την προστατέψουν απ’ το “κακό”. Αυτά, λοιπόν, κάνει θεό της, σ’ αυτά προσανατολίζεται, μ’ αυτά πορεύεται στη ζωή και γι’ αυτά ευγνωμονεί την καλή της τύχη που έχει τόσο…καλοπροαίρετους συμβούλους. Αν, όμως, πλάι στο αδιέξοδο που την οδηγούν – γιατί εκεί την οδηγούν- , η ψυχή βρει ένα μονοπάτι διαφορετικό και την πλανέψει; Αν περίεργη να μάθει που οδηγεί, το ακολουθήσει;

Τότε, θα βρει έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που της περιέγραφαν. Ίσως, να τυφλωθεί από τη διαφορετικότητά του, μιας και τα μάτια της είχαν συνηθίσει να βλέπουν μόνο ο,τι της υποδείκνυαν, μια λειψή, αν όχι παραμορφωμένη, αλήθεια. Ίσως, όμως, να εικάσει πως μόλις πλησίασε τις πύλες για τον “κίβδηλο” κόσμο για τον οποίο οι “καλοί” της σύμβουλοι την είχαν προειδοποιήσει και της είχαν απαγορεύσει την είσοδο. Και στις δύο περιπτώσεις, το ξάφνιασμα που θα υποστεί η ψυχή είναι το ίδιο. Και ενώ στη δεύτερη ο ευνόητος επίλογος θα σημάνει την επάνοδο της ψυχής στον αρχικό γυάλινο κόσμο της, στην πρώτη, το ξάφνιασμα και την προσωρινή τύφλωση θα διαδεχθούν η κατάρρευση του κόσμου που μέχρι τότε γνώριζε και η προσπάθεια να ξαναχτίσει από την αρχή – μόνη της αυτή τη φορά- έναν κόσμο πιο κοντά στην πραγματική αλήθεια. Χρειάζεται, όμως, τεράστια δύναμη και θέληση, για να οικοδομηθεί ένας τέτοιος κόσμος, ειδικά από έναν άπειρο σε τέτοιου είδους οικοδομήματα χτίστη. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα είναι αμφίβολης ποιότητας. Είναι, όμως, παράλληλα και μια ανάσα ελπίδας, αφού, κάπου, κάποτε, κάποιοι ακολουθούν το μονοπάτι της αλήθειας και αποφασίζουν να μεταναστεύσουν εκεί εφ’ όρου ζωής!

Σταυρούλα Λάμπρου

Leave a Reply