Ή του ύψους ή του βάθους

Καταλυτικό για ποικίλους λόγους στάθηκε το Gay Pride που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ο Λευκός Πύργος γέμισε χρώματα κι αρώματα. Μουσικές, χαμόγελα, ατελείωτο χορό και διασκέδαση. Με μεγάλη επιτυχία γιορτάστηκε η 50η επέτειος από την ιστορική αντίσταση της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ απέναντι σε αστυνομικούς της Νέας Υόρκης το 1969 στο γκέι μπαρ Stonewall Inn. Με συνθήματα κατά του κοινωνικού αποκλεισμού και εναντίον της καταπίεσης και των ακροδεξιών πρακτικών, τα μέλη και οι υποστηρικτές του LGBTI κινήματος, για άλλη μια χρονιά, διαδήλωσαν στο φεστιβάλ υπερηφάνειας.

Την ίδια στιγμή, για πρώτη φορά στα χρονικά της Θεσσαλονίκης, την ίδια ώρα πραγματοποίησης του Gay Pride, διοργανώθηκε(;) και Straight Pride από τους «Ενωμένους Μακεδόνες», οι οποίοι κατέβηκαν να διαδηλώσουν για τα δικαιώματα των straight, αναδεικνύοντας τις αξίες της οικογένειας, της πατρίδας και της ορθοδοξίας. Το σχετικό σλόγκαν της εκδήλωσης δήλωνε τα εξής: «Στηρίζουμε την Ελληνική οικογένεια. Θέλουμε λύσεις για το δημογραφικό, την υπογεννητικότητα και τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η μέση Ελληνική οικογένεια. Στηρίζουμε επίσης τις παραδόσεις, τις διαχρονικές αξίες και το κλασσικό πρότυπο της οικογένειας».

Τα γεγονότα όμως, δυστυχώς, δεν σταματούν εδώ.

Μέρος των διαδηλωτών του Gay Pride (και λέω μέρος, γιατί δεν είναι σωστό να βάζουμε ταμπέλες κατά τη συνήθη πρακτική της χώρας μας ανάλογα με τα συμφέροντα του καθενός) είχε ένα «ωραιότατο» πανό που έγραφε τα εξής: «Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς». Ταυτόχρονα, το ίδιο συνθηματάκι κυκλοφόρησε και σε «χαριτωμένα» χαρτάκια, ενώ σε κάθε γωνιά του κέντρου της πόλης εμφανίστηκαν διάφορα συνθήματα με αντίστοιχο περιεχόμενο. Τα μότο αυτά «στόλισαν» διάφορους τοίχους του κέντρου, αλλά και αγάλματα της πόλης ως ενθύμιο μάλλον της σαββατιάτικης εορτής…

Και ερχόμαστε στην άλλη μερίδα διαδηλωτών: στο Straight Pride. Μέρος αυτών, με την σειρά τους, εκτύπωσε και διέθεσε στους παρευρισκόμενους ένα φυλλάδιο που αφορούσε την προετοιμασία των πιστών «για τις επικείμενες συμφορές» που θα προκύψουν, «αν δεν μετανοήσουν». Οι ίδιοι επισήμαναν διά στόματος Μοναχού Μωυσή εκ Πρεβέζης, τα «θανάσιμα αμαρτήματα» που μεταξύ άλλων περιλάμβαναν «τις εκτρώσεις, τις μοιχείες, τις προγαμιαίες σχέσεις, την σαρκολατρεία, τον κιναιδισμό (ομοφυλοφιλία), τις παιδεραστίες [δίπλα στην ομοφυλοφιλία: lol], την φιλαργυρία, την αλαζονεία της γυναικός [δεύτερο lol], την προδοσία της Ορθόδοξης πίστεως».

LGBTI

Οι ερωτήσεις που προκύπτουν σχετικά με αυτά τα δύο πρόσφατα γεγονότα είναι περισσότερες από τις απαντήσεις, αλλά ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα αντικειμενικά.

Από τη μία, λοιπόν, έχουμε τα μέλη της LGBTI κοινότητας να διοργανώνουν κάθε χρόνο ένα Gay Pride για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και τα ευρύτερα δικαιώματά τους στην κοινωνία. Από την άλλη, έχουμε τους πρωτοεμφανιζόμενους στην Ελλάδα Straight διαδηλωτές που θέλουν να υποστηρίξουν την παραδοσιακή οικογένεια και την πίστη στα πατροπαράδοτα ιδανικά. Κάτι περίεργο συμβαίνει όμως και στις δύο πλευρές.

Οι μεν του Gay Pride, διεκδικώντας την ελευθερία έκφρασης που τους αναλογεί, αναλώνονται κάθε χρόνο στην υπερβολική και θεαματική επίδειξη και προβολή της ταυτότητας τους.

Και σε αυτό το σημείο έρχεται το πάγιο ερώτημά μου: Οι διοργανωτές και οι υποστηρικτές του Gay Pride ομοφωνούν στο εξής: Καταρρίπτουμε τα συμβατικά κοινωνικά και σεξουαλικά πρότυπα. Εφόσον, λοιπόν, επιδιώκουν την υποβάθμιση των κοινωνικών ταυτοτήτων-ταμπέλων, γιατί πολλές φορές (και όχι πάντα) βλέπουμε μέλη της κοινότητας αυτής να φτάνουν στα άκρα τις κοινωνικές ταυτότητες και επιταγές του συμβατικά «ανδρικού» και «γυναικείου»; Μήπως αυτή η έκρηξη θα οδηγήσει κάποια στιγμή στην πολυπόθητη μεσότητα; Ή μήπως τελικά, δεν έχουν ξεκαθαρίσει ούτε οι ίδιοι σωστά το θεωρητικό τους υπόβαθρο; Γιατί όταν επιδιώκεις να καταστρέψεις τα κοινωνικά στερεότυπα αναδεικνύοντάς τα στον μέγιστο δυνατό βαθμό, τότε κάτι περίεργο συμβαίνει.

Δευτερον, μέλη της LGBTI κοινότητας στάθηκαν απέναντι στην οικογένεια και την πατρίδα. Άρα, συμφώνησαν στην αχρηστία τους. Ας θυμηθούμε όμως ότι μια οικογένεια και μια πατρίδα μας μεγάλωσε. Η οικογένεια αποτελεί την πρώτη κοιτίδα κοινωνικοποίησης, είναι το πρώτο στάδιο, από το οποίο περνά ο καθένας μας, για να βγει αργότερα προς τα έξω στην κοινωνία. Είναι αυτή που για πρώτη φορά μας δείχνει τον κόσμο, για να έρθουμε εμείς αργότερα να συμφωνήσουμε ή να αντικρούσουμε ορισμένες όψεις του. Το στάδιο αυτό, μένει πάντοτε μέσα στην καρδιά μας. Ας σκεφτούμε τις άσχημες και τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί με την οικογένειά μας. Πόσο υπέροχο είναι να νιώθουμε κοντά τους. Να μπορούμε να κουβεντιάσουμε, να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας. Πόσο μόνοι νιώσαμε, όταν μαλώσαμε άγρια μαζί τους. Η οικογένειά μας είναι αναντικατάστατη, γιατί πολύ απλά είναι αυτή που μας έφερε στον κόσμο. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε να ζήσουμε δίπλα τους άλλοτε αγαπημένοι και άλλοτε λίγο μουτρωμένοι ή αν θέλουμε να τους παρατήσουμε και να μείνουμε μόνοι μας δυστυχισμένοι.

Η πατρίδα από την άλλη, είναι αυτή μέσα στην οποία ζούμε και μεγαλώνουμε. Είναι αυτή που μας έχει προσφέρει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας, μια γλώσσα, μια πλούσια ιστορία, έναν σημαντικό πολιτισμό, κάποιες αρχές και κάποιες αξίες. Είναι το ευρύτερο σπίτι μας. Είναι αυτή που μας κάνει ξεχωριστούς (όχι αξιολογικά, αλλά με την έννοια ότι κάθε λαός είναι ξεχωριστός). Όπως αποδεικνύεται, όμως, στην πράξη κάποιοι έχουν διαστρεβλώσει την ταυτότητά της και την θεωρούν ως έναν δεσμευτικό κλοιό που σε τίποτα δεν έχει να προσφέρει. Γι’ αυτό κιόλας, δεν την σέβονται: Καταστρέφουν τις δημόσιες υπηρεσίες, βρωμίζουν κτίρια, γράφουν συνθήματα οπουδήποτε, καίνε, ριμάζουν, κάνουν φασαρίες, … με λίγα λόγια, επιδιώκουν την «ελευθερία» τους! Γιατί αν δεν καταστρέψεις το ίδιο σου το σπίτι πώς θα ακουστεί η φωνή σου; Μήπως με επιχειρήματα και μια βάσιμη θεωρία; Κατά τη γνώμη τους, μάλλον όχι.

Ας έρθουμε τώρα και στην άλλη πλευρά του στρατοπέδου, τους «πατροπαράδοτους» της διαδήλωσης των Straight. Εδώ η διαστρέβλωση και ο σκοταδισμός δεν έχουν όρια. Πραγματικά, δεν ξέρω αν χρειάζεται να πω κάτι ή αν οι δηλώσεις τους τα λένε όλα. Ίσως σκέφτομαι, αν συζητήσω τις απόψεις τους, φανεί πως τους δίνω και αξία.

Ο σεβασμός στην οικογένεια και τις ανάγκες της αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα θρησκευτικά πιστεύω του καθενός. Το ίδιο και με την καταγωγή μας. Αλλά το ψέμα δεν είναι ανεκτό. Έρχομαι πραγματικά σε αμηχανία, όταν εν έτη 2019, ακόμη πιστεύουμε ότι, αν είσαι gay είσαι καταδικασμένος, ή αν είσαι γυναίκα και φέρεσαι υστερικά, δυσκολεύοντας την ζωή του συζύγου σου, «θα κλείσουν οι τράπεζες, θα γίνει μεγάλος σεισμός, θα μολυνθεί το νερό, θα έχουμε έλλειψη φαρμάκων» κτλ. Αναρωτιέμαι, αν αυτοί που τα γράφουν όλα αυτά και άλλα πολλά, έχουν μια στοιχειώδη εκπαίδευση. Και αυτή η ερώτηση δεν μπορεί να θεωρηθεί προσβλητική, γιατί στο Λύκειο είναι που μαθαίνουμε για την ορθότητα, αλήθεια και εγκυρότητα των συλλογισμών, για τον δίκαιο και άδικο λόγο.

Δεν θα επεκταθώ παραπάνω (ειδικά για την δεύτερη «ομάδα», όπως τόνισα και νωρίτερα). Νομίζω ότι όσα ειπώθηκαν ήταν αρκετά, αν και η συζήτηση για τέτοιου είδους ζητήματα, πάντα έχει και κάτι νέο να προσφέρει. Πρόθεσή μου, και ελπίζω να έγινε κατανοητό αυτό, δεν ήταν να πάρω την θέση του ενός ή του άλλου. Ήθελα απλώς να αποτυπώσω τις ακρότητες, στις οποίες μπορούν να φτάσουν δύο ομάδες, για να επιβάλλουν την άποψή τους. Ο Umberto Eco στο βιβλίο του «Η Σημειολογία στην καθημερινή ζωή», στο άρθρο του με τίτλο «Αιρέσεις παλιές και νέες», με εύστοχο τρόπο διατυπώνει την εξής παρατήρηση: «(…) οι γιορτές γίνονται τόπος όπου βγάζουν τ’ απωθημένα τους ομάδες περιθωριακές [δεν θα επέλεγα αυτόν ακριβώς τον χαρακτηρισμό], που ταυτίζουν την αναζήτηση μιας νέας κοινωνικότητας με την αντικοινωνική δράση. Αυτά τα επεισόδια βάζουνε σε αμφισβήτηση την ίδια την ιδεολογία της γιορτής». Το μεγαλύτερο λάθος, λοιπόν, και των δύο διοργανώσεων είναι το μίσος που προβάλλουν και η συνήθης στην Ελλάδα διαίρεση των ανθρώπων σε δύο στρατόπεδα, με τα επακόλουθα προβλήματα. Αντί να υπάρξει μια ενιαία γιορτή αγάπης, κατανόησης και ομόνοιας, εμείς αναλωνόμαστε κάθε χρόνο σε υπερβολικές εκδηλώσεις, για να προκαλέσουμε την κοινή γνώμη και τις αντιδράσεις.

Γεωργία Δημητριάδου