Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

Θαρρώ πως είμαι αρκετά μεγάλη για να σου γράψω γράμμα. Σίγουρα δεν υπάρχεις. Το ξέρω σχεδόν από πολύ μικρή. Κάπου στα 4 χρόνια περίπου ανακάλυψα περίτρανα πως δεν φέρνεις εσύ τα δώρα. Σου έγραφα όμως δυό λόγια όταν η δασκάλα μας προέτρεπε να το κάνουμε πριν κλείσουν τα σχολεία για διακοπές. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα εθιμοτυπικά στερεότυπα που επέβαλλαν οι ιστορίες των μεγαλυτέρων.

Ένα βραδυ, Παραμονή Πρωτοχρονιάς , σε περίμενα όμως να σου μιλήσω. Οι καλικάντζαροι δεν ήρθαν να φάνε τα μπισκότα που είχα φτιάξει αλλά δεν ήρθες ούτε εσύ να πιείς το ποτήρι με το γάλα που περίμενε στο σβηστό μας τζάκι. Απογοητευμένη μετά από τόσες ωρές αναμονής στην πολυθρόνα αποφάσισα να πάω για ύπνο. Με πείραξε που μου είχαν πει ψέμματα πως υπάρχεις. Ούτε έλκηθρο, ούτε Τάρανδοι, ούτε γενειάδα και κόκκινα ρούχα. Παντού απομιμήσεις σου: σε μαγαζιά, σε στολισμένες βιτρίνες, σε λαμπερές πλατείες, σε πολυτελή πολυκαταστήματα. Μικροί και μεγάλοι τρέχουν στην ουρά για μια φωτογραφία μαζί σου. Έχω και γω μια τέτοια μοναδική φωτογραφία.

Ήμουν γύρω στα 12 όταν συμμετείχα σε μια χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου. «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» έπαιρνε σάρκα και οστά. Μόλις είχα διαβάσει το παραμύθι ολόκληρο με τόση ανυπομονησία. Τα μάτια μου έτρεχαν αβίαστα στο μικρό μου προσωπάκι. Τα συναισθήματά μου ήταν συντονισμένα σε πλήρη τροχιά με την ιστορία. Από τότε σου είχα θυμώσει. Σταμάτησα να σου γράφω γράμματα και να σου ζητάω παιχνίδια. Αντίθετα μάζεψα όλα τα παιχνίδια που δεν έπαιζα πια και τα έδωσα στο πιο φτωχό σπίτι με παιδιά που υπήρχε στο νησί. Δεν τα ήθελα πια. Από εκείνον τον θυμό με ακολουθεί μια Χριστουγεννιάτικη Μελαγχολία. Είχα αποφασίσει-αν και 12 χρονών- τι ήθελα να έχω τις γιορτές για να είμαι ευτυχισμένη. Ανακάλυψα ποιο είναι το όνειρο για την ενήλικη ζωή μου, που σε λίγα χρόνια θα έφταναν. Τα γιορτινά τραπέζια με τη γιαγιά, τα ξαδέρφια, τους θείους και τις θείες με γέμιζαν χαρά, αισιοδοξία. Μόλις τα φώτα έσβηναν καθόμουν μπροστά στο τζάκι σκεπτόμενη σε πόσους ανθρώπους έλειπε η γιορτινή διάθεση. Πόσα παιδιά κοιμόντουσαν σε κρύα σπίτια χωρίς ένα φιλί για καληνύχτα, χωρίς μια αγκαλιά, χωρίς ζεστασιά και θαλπωρή. Πόσα τα έβρισκε ο παγετός, η βροχή σε κάποιο παγκάκι ή στο δρόμο. Η αλήθεια είναι, Άγιε Βασίλη, πως τα παιδιά δεν γίνονται ευτυχισμένα με παιχνίδια πια. Θέλουν βιβλία, αγάπη, τρυφερότητα, γέλια, μεγάλα στολισμένα δέντρα, χαμόγελα και αγκαλιές. Αναζητούν μικρά πράγματα, αυτές τις λεπτομέρειες που δεν αναπληρώνουν τα παιχνίδια.

Λένε πως φέρνεις δώρα μόνο με την προϋπόθεση τα παιδιά να είναι στα καλά…Πες μου αλήθεια, υπάρχει παιδί που να μην είναι καλό και να αξίζει μια τέτοια τιμωρία;; Είναι μικροί άνθρωποι με αθώα λάθη. Εσύ δεν υπήρξες παιδί κάποτε;;
Ανέκαθεν πιστεύω σε αυτή την ιδιαίτερη μαγεία των Χριστουγεννιάτικων Εορτών. Πάντα κάτι στην ατμόσφαιρα έρχεται να μου θυμίσει τη γέννηση του Χριστού. Έναν άνθρωπο με μια έξυπνη αθωότητα που ήρθε να μας διδάξει την αγάπη προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους. Γιατί όταν υπάρχει αγάπη όλα είναι πιο όμορφα, πιο ζεστά, πιο ονειρεμένα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο σου γράφω σήμερα… Ίσως γιατί μπορεί να υπάρχεις κάπου να ακούς τις σκέψεις μου… Πέρασαν πολλά χρόνια αλλά ο κόσμος Άγιε Βασίλη δεν έφερε χαρά στα μάτια όλων των ανθρώπων… Τι σημασία έχει που όλα είναι στολισμένα έξω στις πόλεις και στους δρόμους όταν δεν υπάρχει η ζεστασιά μιας «φάτνης».

Μεγάλωσα μα δεν μπορώ να συνηθίσω ότι τέτοιες μέρες κάποιοι άνθρωποι νιώθουν μόνοι κι ας δείχνουν δυνατοί εκεί έξω… Εκείνοι άραγε να πιστεύουν πως υπάρχεις ή όχι;; Πρέπει να πιστεύουν όπως το Κοριτσάκι με τα σπίρτα, που έκανε όνειρα με τη μικρή φλογίτσα. Να ξέρεις πως και φέτος θα αφήσω το τζάκι μου σβηστό έχοντας μια κρυφή ελπίδα πως οι περισσότεροι θα είναι ευτυχισμένοι εξαιτίας σου… Οικογένειες δεν θα φεύγουν κυνηγημένες από τα σπίτια τους, παιδιά δεν θα κακομεταχειρίζονται και κανείς δεν θα φοβάται να αγαπήσει και να αγαλιάσει… Όσο για μένα δεν ζητώ τίποτα να μου αφήσεις. Τα Χριστούγεννα είναι το Μαζί και γω είμαι ευτυχισμένη με όσους είναι δίπλα μου, συνοδοιπόροι μαζί μου. Φέτος την Πρωτοχρονιά μοίρασε την ευτυχία της ύπαρξής σου σε πλάσματα που το έχουν ανάγκη. Πραγματική ανάγκη.

Με αγάπη,
Μαριαλένα