Ο ίλιγγος της άλλης όψης του καθρέφτη

Οιδίποδας ή το  Vertigo της ανθρώπινης ύπαρξης…

Τι να΄ναι αυτό που γνωρίζουμε, επιφανειακά παριστάνουμε πώς δεν το ξέρουμε,βαθιά μέσα μας όμως, διαλέγουμε έναν ρόλο που αποκαλύπτει τελικά πόσα γνωρίζουμε, χωρίς ωστόσο να επιθυμούμε ολοκληρωτικά τη γνώση; Το ασυνείδητο ή η αμφιθυμία της γνώσης: Το νόημα της ύπαρξης, μέσα από τη διαρκή ταλάντευση μεταξύ της ηθελημένης άγνοιας και της καλά κρυμμένης, σχεδόν απόκρυφης, γνώσης…

Οιδίπους Τύραννος

Ο μυθικός Οιδίποδας γνωρίζει καλά την ανθρώπινη υπόστασή του και με αυτή τη γνώση γκρεμίζει τη Σφίγγα, έπειτα όμως, ο νικητής του Αινίγματος, ο ευρέτης της Συνείδησης, γκρεμίζεται παταγωδώς απ΄τη συμβολική γνώση του Ασυνείδητου… Οιδίπους ή η Τραγωδία της αμφίθυμης γνώσης;

Τι είναι αυτό που, πασχίζουμε να αποφύγουμε συνειδητά, και όμως , το κάθε μας βήμα γίνεται, σιγά-σιγά, αναμφισβήτητα, μια προπαρασκευή για τη συνάντηση μαζί του, στο διχαλωτό τρίστρατο του νου μας; Του νου, που αίφνης,παρασύρεται στον ίλιγγο… Στον ίλιγγο της Γνώσης ή της Άγνοιας, και που, μέσα από φαινομενικές συμπτώσεις, παραδρομές , ενδόμυχες ή καταφάνερες επιθυμίες, συνδυάζοντας τα πιο αντικρουόμενα αντιφατικά σύμβολα, υποδύεται με πειθώ μιαν αντανάκλαση της βαθύτερης αλήθειας, φορώντας τη μάσκα του ονείρου… Ο ίλιγγος του ονείρου μέσα στο Vertigo του Χρόνου, γιατί το ποτάμι ποτέ δε γίνεται να το διαβείς δυό φορές, και τα νερά του να ‘ναι τα ίδια… Η ροή του ποταμού  ακάθεκτη, δημιουργεί το Vertigo του Χρόνου, την αδυναμία του Οιδίποδα να γυρίσει πίσω στο Παρελθόν, ν’ακολουθήσει με τα μάτια ολάνοιχτα τη διαδρομή  του μυστηριακού Ασυνείδητου, σαν περήφανος και ακατάδεκτος μύστης του εσώτερου νοήματος… Γι’αυτό τυφλώνεται: γιατί δεν επιθυμεί να αντικρίσει τη δεινή Γνώση που πάλεψε με κάθε τρόπο να φέρει στην επιφάνεια…Τι παράξενο! Όλες του οι ενέργειες μέχρι τη στιγμή της αυτοτύφλωσής του, είναι αποδείξεις της ελεύθερης και συνάμα ξεροκέφαλης βούλησής του να δει, να ατενίσει την Αλήθεια με τα μάτια του , όταν η Αλήθεια εμφανίζεται εμπρός του,τα μάτια του πια, είναι άχρηστα…

vertigo

Ο ίλιγγος, το vertigo της Γνώσης  του αφαιρεί την όραση: γιατί ο Οιδίπους βλέπει και γνωρίζει πια, με τα μάτια όχι του νου μα της ψυχής του, ψηλαφεί άφοβα και ατέρμονα την Άβυσσο, και παραδίνεται στον ίλιγγο της Γνώσης που ενδύεται την Άγνοια σε μιαν απόπειρα να ξεγυμνώσει το Ασυνείδητο,  σα θύμα και θύτης μαζί , την ίδια χρονική στιγμή απωθεί και αρνείται, μόνο για να απελευθερώσει τελικά, τους κραδασμούς που προκαλεί η ακροβασία της ύπαρξής του …

Οιδίπους θα πει τελικά, ακροβάτης, παράτολμος ισορροπιστής μεταξύ του Χρόνου, του Ασυνείδητου και της Γνώσης , ηθοποιός και θεατής συνάμα, του Ίλιγγου της ‘Υπαρξης…

Τι να’ναι αυτό που αντικρίζουμε στο είδωλο του καθρέφτη, διατεινόμαστε πώς δεν είναι ορατό, και όμως, αν το  παρατηρήσουμε προσεκτικά, στα βάθη, θα το  δούμε ν’αναδύεται;

Ο ίλιγγος της άλλης όψης του καθρέφτη…

E.K