Οι φύλακες άγγελοί μας

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας θα μένουν για πάντα στις καρδιές. Η απώλεια εκείνων που έχουν φύγει δεν ξεπερνιέται ποτέ απλώς μαθαίνουμε να ζούμε με αυτή, κλείνοντας στο κουτάκι της μνήμης μας κάθε τους διδαχή και φροντίδα, κάθε αγαπητική τους κίνηση και όλα τα χάδια που απλόχερα μας χαρίσανε.

 

παππους-γιαγια

Οι δικοί μου παππούδες, εκείνοι που ξεκίνησαν ουράνιο ταξίδι, ήταν πάντα ήρες στα μάτια μου και πνευματικοί καθοδηγητές για τη μέχρι τώρα ζωή μου. Νιώθω να με συντροφεύουν στα μικρά και μεγάλα μου βήματα χαμογελώντας πάντοτε σαν φωτεινά αστέρια στο μαύρο των προβλημάτων μου και σαν πουλιά που πετούν στο λευκό των δικών μου ονείρων.

Απ’ την άλλη εκείνες που μένουν εδώ φροντίζουν για μένα από τα παιδικά μου χρόνια έως σήμερα και η συντροφιά τους είναι ξεχωριστή. Χαμογελαστές και αισιόδοξες, γεμάτες περηφάνια για τα δικά μου βήματα με χαζεύουν και τις προσέχω καθώς μεγαλώνουμε.

Στις πιο ήρεμες στιγμές μου μου λείπουν όλοι τους και ιδίως όσοι δεν κατάφεραν να νικήσουν τον επίγειο χρόνο. Ωστόσο, φρόντισαν και φροντίζουν να μου αφήνουν παρακαταθήκη αναλλοίωτη  που τη διατηρώ ευλαβικά. Άλλοτε δεύτεροι γονείς, άλλοτε ευκαιρίες για τρελά γέλια πάντοτε όμως ερείσματα αναντικατάστατα που σημάδεψαν και σημαδεύουν τα χρόνια μου και προωθούν τα βήματά μου, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου θα αποτελούν κομμάτι της καρδιάς μου.

Τα πρότυπά τους με συγκινούν και η αγάπη τους με εκπλήσσει όμορφα έστω κι αν κάποτε νιώθω να με σφίγγει. Ήταν εκεί και είναι εδώ για μένα και για όλους με τις ρυτίδες στα πρόσωπά τους να αντικατοπτρίζουν κάτι από τους δικούς τους αγώνες, που δεν ήταν λίγοι. Τα σιγανά τους βήματα συνοδευόμενα από αργοπορημένες αλλά απλές κουβέντες υπερτερούν έναντι του σύνθετου και μοντέρνου της καθημερινότητας  γιατί ‘’ έχουν τον τρόπο τους’’. Τα αυτοσχέδια παιχνίδια τους συνήθως καλύτερα από αυτά του εμπορίου και τα παραμύθια τους πιο διδακτικά και από τα σχολικά μαθήματα.

Και τώρα πια μου λείπουν πολύ περισσότερο  και  γερνούν γρήγορα, με την άνιά τους λίγο θλιβερή,  λίγο αστεία μα απόλυτα φυσιολογική για ανθρώπους που πλούτισαν σε μνήμη και στιγμές, προσπαθώ να είμαι  εκεί για  να τους κάνω να θυμούνται με τον καλύτερο τρόπο, όπως κάποτε κι εκείνοι μου θύμισαν πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Γιατί όλοι το ξέρουμε καλά πως οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας θα είναι κομβικά κομμάτια του παζλ που λέγεται ζωή, αδιάσπαστοι κρίκοι της οικογενειακής αλυσίδας και οδοδείκτες στα μονοπάτια που ακολουθούμε. Γιατί είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι αυτοί θα είναι πάντοτε αξία ανεκτίμητη!

Α.Δ