Καλώς ήρθες άνοιξη…

Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που τα πουλάκια κελαηδούν, τα λουλούδια ανθίζουν, οι αμυγδαλιές απλώνουν το μεθυστικό τους άρωμα, η φύση χαμογελά.. Μας υπενθυμίζει πως υπάρχει ένας συνεχής κύκλος αναγέννησης. Το ουράνιο τόξο προβάλλει μετά από την καταιγίδα κι ο φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες του.
Κάθε μέρα που ξεκινά είναι μια νέα πρόκληση. Αρχίζει με την ανατολή του ηλίου κι  η δύση σηματοδοτεί όχι το τέλος απαραίτητα μα το μεσοδιάστημα των νεκρών ωρών.. στιγμών που μπορούμε να αναπλάσουμε τα θέλω μας, να ανασυντονίσουμε τον εαυτό μας. Κι έπειτα ανατέλλει μια νέα μέρα κι η προηγούμενη αποτελεί παρελθόν. Γι΄ αυτό κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στο στόχο μας, να αφουγκραστούμε το χτύπο της καρδιάς μας, να αποδιώξουμε τις περισπάσεις που κρατάν μακριά από το να βιώσουμε την πραγματική ευτυχία.

Η άνοιξη είναι μέσα μας. Κι είναι απόφαση μας να επιτρέψουμε στα λουλούδια του κήπου της ζωής μας να ανθίσουν και να σκορπίσουν την ευωδία τους. Μια απόφαση να είμαστε εναρμονισμένοι με τη φύση και τον κόσμο γύρω μας. Να μην γυρνάμε την πλάτη στα αυτονόητα γιατί τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.

Το ταξίδι μας είναι εδώ. Κάθε μέρα και στιγμή που περνάει. Οι συνεπιβάτες μας, ίσως κατέβουν στο επόμενο λιμάνι, ίσως πάλι χαθούν στα καταγάλανα νερά του ωκεανού, ίσως…. Τίποτα αυτονόητο. Εκτός από τον ήχο της ανάσας που βγαίνει από τα πνευμόνια μας τούτη τη στιγμή. Για την επόμενη… άβυσσος.

Καλώς ήρθες άνοιξη, λέω. Καλώς να έρχεσαι κάθε στιγμή για να μας υπενθυμίζεις πως τα δύσκολα μας κάνουν δυνατότερους. Κι η σοφία των καιρών είναι στη δύναμη να υπερβαίνεις τα όρια, να επεκτείνεις τα όρια, να βλέπεις το καλό στο πρόσωπο των ανθρώπων ζώντας την πραγματική μαγεία της ύπαρξης.

Και να μην ξεχνάς στιγμή. Όλα παλεύονται. Αρκεί να υπάρχει θέληση, υπομονή κι επιμονή.

Όπως λέει και το τραγούδι
« Κάνε υπομονή ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, κάνε υπομονή μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά..»

ΑΓ