Όταν μιλούν τα τακούνια…

Η μουσική ξεκινά. Μια βραχνή φωνή βουτηγμένη στη φωτιά και το πάθος, με τη συνοδεία μιας παλιάς, ξύλινης κιθάρας και λίγα ρυθμικά παλαμάκια αρχίζουν και ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα. Τραγούδι που γεννήθηκε στο χώμα της Ανδαλουσία μες στα χέρια μιας τσιγγάνας, τυλιγμένο σε αραβικά σπάργανα και γαλουχημένο με εβραϊκό -σεφαραδίτικο γάλα, παίρνει ανθρώπινη μορφή και στήνεται στη σκηνή καθηλώνοντας πάνω του κάθε βλέμμα…

Το flamenco ξεκινά.

flamenco

Το σώμα στρογγυλεύει και τα πόδια πατούν γερά στη γη. Χέρια και πόδια κινούνται ρυθμικά και αρμονικά πάνω στο μουσικό χαλί. Κάθε απότομο γύρισμα του κεφαλιού, κάθε αψύ σταύρωμα των χεριών, κάθε σταθερό χτύπημα του τακουνιού κρατά τον θεατή μαγεμένο. Ένα ζευγάρι χειροποίητα, κόκκινα παπούτσια με μαύρο κέντημα στο πλάι και χαμηλό, χοντρό τακούνι γίνεται στόμα που λέει μόνο αλήθειες και ξετυλίγει ιστορίες έρωτα και πάθους, πόνου και θυμού αλλά και νοσταλγίας. Τα τακούνια χτυπούν δυνατά στο ξύλινο πάτωμα και φωνάζουν όλα εκείνα που κουβαλά η ψυχή. Άλλες φορές πάλι μ’ ένα κοφτό χτύπημα σου κόβουν την ανάσα και παίρνουν άλλη στροφή.

Όσα λένε τα τακούνια γίνονται ξεκάθαρα και απο κάθε κίνηση των χεριών. Τα χέρια μιλούν κι αυτά. Άλλοτε χαϊδεύουν, αγκαλιάζουν ή προστατεύουν και άλλοτε διώχνουν κι απομακρύνουν. Όπως τα χέρια μιας γυναίκας, μιας μητέρας, μιας ερωμένης. Κάθε φιγούρα φιλάει την ελευθερία. Κάθε λύγισμα του κορμιού φανερώνει τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος, τη δύναμη που χρειάζεται για να πέσει χαμηλά, αλλά κι εκείνη που τον κάνει να μοιάζει με ταύρο μπροστά σε κόκκινο πανί.

Στα μάτια μου, όμως, το πιο γοητευτικό πράγμα που συμβαίνει σ’ έναν χορό flamenco είναι η εξύψωση της γυναίκας σε μία απόλυτη αξία, λουσμένη με όλο τον σεβασμό που της αξίζει, με όλο τον θαυμασμό που οφείλει να δείξει κανείς στην ομορφιά και το ήθος της, παρόλο που σε ορισμένες κοινωνίες το ένα αναιρεί το άλλο. Μέσα στη φωτιά του flamenco, ήθος και ομορφιά σφιχταγκαλιάζονται δείχνοντας όλο τους το μεγαλείο.

Και η μαγεία του flamenco, φυσικά, δε σταματά εδώ. Το flamenco, ως κράμα διαφορετικών πολιτισμών, απλώνει τα είδη του σαν βεντάλια. Αργό ή γρήγορο, μοναχικό ή παρεΐστικο. Ένας χορός που έχει τους δικούς του κώδικες επικοινωνίας, μια καινούργια γλώσσα που μας αποκαλύπτει τα μυστικά κάθε χορευτή και κάθε μουσικού αλλά και κάθε τόπου που άφησε το αποτύπωμά του στο είδος.

Κι όταν η μουσική τελειώσει και πάψουν τα τακούνια να μιλούν, κράτα τα μυστικά τους και μη τα πετάς, κράτα τα να μπολιάζεις τη φωτιά που καίει μέσα σου τις μέρες που φυσάει δυνατά και είναι έτοιμη να σβήσει.

 

Γεωργία Καλπαζίδου