Φίλησε τον Ιούδα 

ὃν ἂν φιλήσω, αὐτός ἐστίν.”

Κατά Λουκάν κβ’,47-48

Το φιλί δεν είναι ποτέ ίδιο. Κάθε άνθρωπος διαφέρει από το δακτυλικό του αποτύπωμα αλλά και από το φιλί του δημιουργώντας ένα είδος ιδιόμορφης ταυτότητας. Η ομορφιά του έγκειται ενίοτε και σε αυτή τη λεπτή διάκριση. Υπάρχουν αμέτρητα είδη φιλιών όσα είναι και τα αμέτρητα είδη ανθρώπων που τα μοιράζονται. Σβουρηχτά, πικρά, αμαρτωλά, γλυκά ή αδιάφορα, όλα μάχονται ανταγωνιστικά μέχρι να κερδίσει το καλύτερο. 

Στην αρένα των φιλιών ωστόσο ένα είναι εκείνο που σημειώνει τις καλύτερες επιδόσεις και αυτό δεν είναι άλλο από το φιλί της προδοσίας. Η ξεχωριστή θέση του φιλιού αυτού δεν έγκειται μόνο στις ιερές συνυποδηλώσεις του μέσω της Αγίας Γραφής αλλά και στην ικανότητά του να μεταλλάσσεται διαρκώς σαν τον διπρόσωπο Ιανό των Ρωμαίων. Η γεύση του κλέβει κάτι από τη γεύση όλων των άλλων φιλιών σε γλυκύτητα, πικρία, ακολασία, θυμό, λαγνεία, αφήνοντας τελικά μια επίγευση σύγχυσης στο στόμα, ένα μούδιασμα στην περιοχή σαν εκείνο που νιώθει ο ασθενής μετά την αναισθησία. 

Οι στόχοι του βέβαια είναι τόσοι πολλοί όσες και οι γεύσεις του. Ο αποπροσανατολισμός του ευφυούς, η αφύπνιση του αφελούς, η αποχαύνωση του φιλήδονου είναι μόνο μερικοί απ’ αυτούς εστιάζοντας κάθε φορά ακριβώς στο σημείο της αδυναμίας. Καθώς δανείζεται από το οπλοστάσιό του δόλου τα πιο κατάλληλα πυρομαχικά το όπλο που το καθιστά ακαταμάχητο χαρίζοντάς του την αλάνθαστη βολή είναι η αλήθεια. Ακριβέστερα, ένα ένδυμα αλήθειας που κάποτε έραψε η εμπιστοσύνη και έκρυψε στη ντουλάπα για τις πολύ ιδιαίτερες περιστάσεις της αδυναμίας, τότε που η ειλικρίνεια μπαίνει σε περίοδο εκπτώσεων. 

Μπορεί ωστόσο ο Ιούδας να γίνει επικίνδυνος; Ο Ιούδας έχει τη δύναμη να βλάψει μόνο όταν προλάβει να δώσει το φιλί του σε εκείνον που ξέρει να στρέφει προς το μέρος του και τις δύο παρειές. Αυτός που κάνει την ανατροπή μέσα του και γύρω του είναι εκείνος που έχοντας πολεμήσει τον Ιούδα θαρραλέα φιλάει πρώτος. 

Ήρθανε μέρες προδοσίας. Έρχονται μέρες προδοσίας. Και Ανάστασης.

Μαρία Χαμηλάκη