Κινηματογραφικά φιλιά

Ερώτηση: Είστε κι εσείς από τους ανθρώπους που όταν παρακολουθούν γαλλικό κινηματογράφο στο τέλος μένουν με μια αίσθηση γλυκιάς νοσταλγίας; Αν ναι, τότε τα Κινηματογραφικά φιλιά του Eric Fottorino (Πόλις) είναι το κατάλληλο βιβλίο για σας.

filia-bookPage-cutΟ Ζιλ, γιος του διάσημου φωτογράφου των πρωταγωνιστριών της δεκαετίας του ’60 Ζαν Εκτόρ, δε γνώρισε ποτέ τη μητέρα του και αναζητά αδιάκοπα πληροφορίες σχετικά με εκείνη. Προσπαθώντας να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης του πατέρα του, σκαλίζοντας τα προσωπικά του αντικείμενα για να βρει τυχόν κρυμμένα στοιχεία και ανατρέχοντας συνεχώς τα πρόσωπα των ηθοποιών της εποχής, ο ήρωάς μας πασχίζει να ανακαλύψει ποιος είναι. Όπως ο πατέρας του κυνηγούσε με μανία το φως για να αναδείξει τα θέματά του, έτσι και ο Ζιλ αναζητά το φως, την αλήθεια της δικής του ύπαρξης, καταδυόμενος όμως στο σκοτάδι. Τον παρακολουθούμε να βυθίζεται σε μια παράνομη σχέση δίχως μέλλον έχοντας την ψευδαίσθηση πως πλησιάζει ολοένα το φως, όμως αυτό αποδεικνύεται μια φλόγα που αργότερα εξελίσσεται σε πυρκαγιά. Κι έτσι, στο τέλος ο Ζιλ αντιλαμβάνεται πως δεν έχει νόημα να κυνηγάς το φως, θα ‘ρθει να σε βρει εκείνο. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς μέχρι τότε.

Και ενώ ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίο ξεδιπλώνεται η πλοκή είναι η αναζήτηση της μητέρας και κατ’ επέκταση της ίδια της ταυτότητας του ήρωα, διαβάζοντας το βιβλίο μου γεννήθηκε η υποψία πως ίσως ο Fottorino να έπιασε αυτή την ιδέα και να τη χρησιμοποίησε ως αφορμή για να μας ξεναγήσει στο Παρίσι της εποχής της νουβέλ βαγκ. Η ατμόσφαιρα που αποπνέει ολόκληρο το έργο και η μαγεία της γαλλικής κουλτούρας, έτσι όπως περιγράφεται, με συνεπήρε και πολλές φορές με έκανε να ξεχάσω την κύρια υπόθεση. Εικόνες, μουσικές και αρώματα ξεπηδούν από τις σελίδες, κλείνουν τον αναγνώστη σε μια φούσκα ρομαντικής διάθεσης και τον παρασέρνουν σε ένα ταξίδι όπου ο προορισμός είναι το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει. Σε αρκετά σημεία έπιασα τον εαυτό μου να κρυφογελά με κάποιο λεπταίσθητο λογοπαίγνιο ή με την αίσθηση που ίσως να μου άφησε μια φράση. Μια γλυκόπικρη γεύση που σε κάνει να σηκώνεις τις άκρες των χειλιών σου σε ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα. Και τελικά, όταν κλείνεις το βιβλίο και βγαίνεις απ’ την αναγνωστική σου γυάλα, σε πλημμυρίζει ένα αίσθημα μιας ανεξήγητης αισιοδοξίας.

Ο Eric Fottorino με είχε κερδίσει με το Κόρσακοφ (Πόλις), ένα μυθιστόρημα που, αν και εξίσου καλογραμμένο, κινείται σε τελείως διαφορετικά επίπεδα. Όσο λυρική κι αν είναι η γραφή, εκεί αυτό που ενδιαφέρει είναι η εξέλιξη της πλοκής. Τα Κινηματογραφικά φιλιά, από την άλλη, με ταξίδεψαν σε εποχές αλλοτινές. Σαν να χαζεύεις ασπρόμαυρη ταινία και ξαφνικά να μεταφέρεσαι στο Παρίσι, να σεργιανίζεις το Quartier Latin και να πίνεις καφέ στο Les Deux Magots ενώ στο βάθος ίσα που ακούγεται η μελωδία από το Ne me quitte pas.

A.Δένδια

 

Leave a Reply