Oι “Εκκλησιάζουσες” επισκέπτονται το Ηρώδειο

Oι Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη επισκέπτονται το Ηρώδειο
και εσυ έχεις τα εισιτήρια στο χέρι. 

ekkliazouses

Έργο του Αριστοφάνη και άρα είσαι εκ των προτέρων προετοιμασμένος για σάτυρα και βωμολοχία στα όρια που θα έχει θέσει ο Μπέζος, καθως σύμφωνα με το πρόγραμμα, είναι ο υπέυθυνος για τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία. 

Ας το πάρουμε από την αρχή ομώς… 

Ο Αριστοφάνης, o γνωστός σε όλους μας σατιρικός ποιητής από την αρχαιότητα δε γνώριζε όρια. Πολιτικοί, πολίτες, φιλόσοφοι, στρατηγοί, αριστοκράτες, πληβείοι, όργανα και θεσμοί της αθηναϊκής πολιτείας, καθώς και  ο ίδιος ο αθηναϊκός δήμος στο σύνολο του (ιερείς, ημίθεοι…) δεν αποτελούσαν εξαίρεση για την αριστοφανική σάτιρα. Ένας πραγματικά ταλαντούχος σατιρικός καλλιτέχνης  που διαθέτει αίσθηση του χιούμορ, είναι δεικτικός, και κυρίως διαθέτει έναν πλούσιο και ορθό λόγο μέσω του οποίου εκφράζεται και του οποίου τα έργα διαβάζονται και ανεβαίνουν σε θεατρικές σκηνές ακόμη και σήμερα, με εκατομύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Έτσι η σάτιρα δεν αποτελλεί μόνο μέσο ψυχαγωγίας και εκτόνωσης αλλά και «εργαλείο» για την αφύπνιση συνειδήσεων, ερέθισμα για σκέψεις ακόμα και ερέθισμα για αντίσταση στα κακώς κείμενα της εποχής. 

Οι Εκκλησιάζουσες ανήκουν στα ύστερα έργα του που έχουν να κάνουν με το θέμα της ιδιωτικής περιουσίας και τα τοποθετούνται χρονικά μετά την ήττα της Αθήνας στον Πελοποννησιακό πόλεμο, όταν η διαφθορά και οι ανισότητες είχαν ξεπεράσει κάθε όριο. Αν και η υπόθεση του έργου είναι μάλλον αποκύημα της φαντασίας του Αριστοφάνη, ωστόσο θεωρείται πιθανό οι γυναίκες της Αθήνας να αντιδρούσαν εμπράκτως στην αντρική εξουσία. Μια ακόμα πολιτική κωμωδία, λοιπόν από τις χαρακτηριστικές του Αριστοφάνη, στην οποία για άλλη μια φορά – μετά τη “Λυσιστράτη” – τάσσεται υπέρ των γυναικών.

Αυτό το έργο λοιπόν θα έπρεπε να  επεξεργαστεί ο Μπέζος, ώστε να το “γειώσει” στο σήμερα και όχι απλά να καυτηριάσει κακώς κείμενα της επόχής μας αλλά και να προκαλέσει άφθονο γέλιο στο κοινό που κατέκλυσε το Ηρώδειο και όλα τα θέατρα που φιλοξένησαν την παράσταση κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.  Η παράσταση αρχίζει με το Γιάννη Μπέζο να τραγουδάει το “Ήλιε μου, Καλέ” σε Μουσική και στίχους του Κωστή Μαραβέγια. 

Η παράσταση αρχίζει με την εμφάνιση  του Γιάννη Μπέζου, ο οποίος είναι “μεταμορφωμένος” σε Ζωή Κωνσταντοπούλου που ερμηνεύει την Πραξαγόρα, την πρωταγωνίστρια του έργου. Φαρδιά φούξια παντελόνα, μακρύ κίτρινο παλτό, ροζ τσάντα και περούκα για να αποκτήσει ο  Μπέζος το μοναδικό στιλ της Προέδρου της Βουλής. Και μόνο ο συνειρμός λόγω της αμφίεσης επαρκούσε για να σκάσει το γελάκι. 

μπέζος- ζωη

Η δυναμική Πραξαγόρα, είναι εκείνη που θα αναλάβει τα ηνία της γυναικείας επανάστασης, όχι με σκοπό την επαναφορά σε πρότερες καταστάσεις με μοναδικό στόχο την αλλαγή ολόκληρης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Προκειμένου λοιπόν, να πετύχει τους στόχους της  μεταμφιέζεται σε άνδρα, μαζί με όλες τις γυναίκες της Αθήνας και η γυναικεία πομπή φτάνει ως την Εκκλησία του δήμου και ψηφίζουν νόμο  ώστε να περάσει η εξουσία στα χέρια των γυναικών. Αυτό φέρνει κυριολεκτικά τα πάνω κάτω, καθώς οι γυναίκες είναι έτοιμες να επιβάλλουν, εκτός από την περιουσιακή, και την ερωτική κοινοκτημοσύνη. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό που εκμεταλλεύεται ο Μπέζος προκειμένου να χαρίσει στιγμές άφθονου γέλιου στο κοινό του.

freeminds theater

Το μέρος του έργου λοιπόν, που η απόδοση του περιεχομένου ήταν πιο ελεύθερη από ποτέ και υπερβολικά φορτωμένη με αυτοσχεδιαστικά αστεία. Αν και ένα μεγάλο μερος του κατάμεστου Ηρωδείου γέλασε με την ψυχή του, εγώ κάπου βαθιά μέσα μου αναρωτιόμουν γιατί πρέπει σε κάθε διασκευή αρχαίας κωμωδίας να το τραβάμε όσο δεν πάει. Μάλλον ήταν και το σημείο που το έργο “έχανε” την αριστοφανική του ταυτότητα. Ωστόσο, ο Πάνος Βλάχος έλαμψε ως νέος και καταχειροκροτήθηκε από τους θεατές.

Highlight της παράστασης ο μοναδικός Γιάννης Ζουγανέλης- Βλέπυρος που προκάλεσε αίσθηση στο τελευταταιο του χορευτικό με συνοδεία όλης της ομάδας. Φυσικά, δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε ασχολίαστο το Χορό. Κοπέλες γεμάτες ευθυμία και κομψότητα με κοστούμια του Γιώργου Γαβαλά που κατάφεραν να δημιουργήσουν μια αίσθηση από μιούζικαλ. Και επειδή μερικές φορές τα λόγια είναι περισσεύουν, δείτε το παρακάτω απόσπασμα από το Φινάλε της παράστασης. 

Μια παράσταση που σου άφηνε ένα χαμόγελο στα χείλη και σε έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στην αριστοφανική κωμωδία. Μπορεί τα “λόγια” να ήταν σε ορισμένα σημεία πιο απλά απ’ ότι “πρέπει” σε έναν Αριστοφάνη, αλλά υπήρχε μέτρο σε σύγκριση με τις παραστάσεις του Κακλέα και έτσι το αποτέλεσμα σε άφηνε ικανοποιημένο. Τέλος, η μουσική πλαισίωση από τον Κ. Μαραβέγια ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, καθώς ήταν εμφανής η οικειότητα του με τον Αριστοφάνη και το δέσιμο του με τους ηθοποιούς.

Αλεξάνδρα

Ήξερες ότι ο Αριστοφάνης με 172 γράμματα που αποτελούσαν μια λέξη περιέγραψε μια ολόκληρη συνταγή μαγειρικής. Η αριστοφανική λέξη βρίσκεται στους στίχους 1169-1175 και έχει καταγραφεί στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες:
λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανο
δριμυποτριμματοσιλφιολιπαρομελιτοκατα
κεχυμενοκιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστερα
λεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλοπελειολαγῳο
σιραιοβαφητραγανοπτερυγών…

Leave a Reply