Είναι η “Μητέρα των Δημητριακών” όπως χαρακτηρίστηκε εκατοντάδες χρόνια πριν, όταν καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας των Ίνκας σαν ιερό φυτό. Πρόκειται για τον πλατύφυλλο θάμνο Chenopodion Quinoa της κατηγορίας των ψευδοδημητριακών, του οποίου τα σπόρια μπορούν να καταναλωθούν απευθείας ή να γίνουν αλεύρι προφέροντας και στις δύο περιπτώσεις υψηλά οφέλη για τον ανθρώπινο οργανισμό. Από την άλλη, αν και πολλοί το χαρακτηρίζουν δημητριακό, τα συστατικά του εμφανίζουν περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με το παντζάρι. Στην Ελλάδα είναι ένας καινούριος διατροφικός ¨επισκέπτης¨των μεγάλων ελληνικών εστιατορίων, εντούτοις οι θεραπευτικές του ιδιότητες έναντι πολλών ασθενειών παραμένουν ακόμα άγνωστες.
Ξεκίνησε να καλλιεργείται περίπου το 3000 π.Χ. σε περιοχές της Χιλής και του Περού που μαζί με το καλαμπόκι και τις πατάτες αποτελούσε τη βασική διατροφή των ιθαγενών και του προκολομβιανού πολιτισμού. Πλέον η καλλιέργεια του φυτού έχει επεκταθεί σε παγκόσμια κλίμακα αφού είναι ανθεκτικό σε διάφορες θερμοκρασίες του περιβάλλοντος με πρώτες χώρες παραγωγής το Περού, τη Βολιβία και τον Ισημερινό ενώ το εύφορο κλίμα της Ελλάδας πλεονεκτεί έναντι άλλων και το φυτό ευδοκιμεί στο μέγιστο βαθμό του στις ελληνικές εδαφοκλιματικές συνθήκες. Αξιόλογα είναι τα εξαίσια χρώματα των φύλλων του που διαφέρουν από είδος σε είδος.
Η μυρωδιά της κανέλας που δραπέτευσε από το φούρνο του κυρ- Γιάννη, του γλυκύτατου φούρναρη της γειτονιάς μου, χαϊδολόγησε την όσφρηση στέλνοντας επικίνδυνα μηνύματα για να καμφθούν και οι τελευταίες αντιστάσεις, πριν μπω στον πειρασμό και καταλύσω για άλλη μια φορά τούτη την εβδομάδα το πρόγραμμα διατροφής. Μπήκα σχεδόν υπνωτισμένη μέσα στο φούρνο αφήνοντας τη ματιά να πλανηθεί σαν λαγωνικό σε όλα τα καλούδια που είχαν αραδιαστεί στους πάγκους, μέχρι να εντοπίσω την αιτία της εισόδου μου για την επικείμενη παρασπονδία. Λαχταριστά, αχνιστά, μοσχοβολιστά, τετράγωνα κομμάτια, κάτι ανάμεσα σε φανουρόπιτα και σταφιδόψωμο πρόβαλαν μπροστά μου και ζητούσαν την προσγείωσή τους στον ουρανίσκο, που είχε αφηνιάσει. Ζήτησα ευγενικά και με πονηράδα κρεμάμενη στα χείλη να μου βάλουν μερικά από αυτά σε ένα μικρό κουτάκι, τονίζοντας με έμφαση τη λέξη μικρό, ως άφεση στη γευστική αμαρτία που οσονούπω θα κατάφερνα. Η ευγένεια παρέμεινε μέχρι να καταβάλω τον οβολό μου, γιατί βγαίνοντας έξω ξέχασα τα σικ και τα τρεσίκ και βρέθηκα να βουτάω λαίμαργα, ένα τεράστιο ομολογώ για τα δικά μου δεδομένα κομμάτι.