Άκουσα το Californication μετά απο 3 χρόνια

Θα ξεκινήσω με κάποιες σταθερές για να αναπτύξω όλο το κείμενο γνωρίζοντας πως καταλαβαινόμαστε.
Κατ’αρχάς μιλάμε για το album και όχι για το τραγούδι. Επίσης:
Πότε μας αρέσει ένας καλλιτέχνης-συγκρότημα: Όταν μπορούμε να ακούσουμε τουλάχιστον ένα δίσκο του, τουλάχιστον μια φορά, ΟΛΟΚΛΗΡΟ, με ενθουσιασμό. Το κλειδί είναι στο “τουλάχιστον”.
Πότε μας αρέσει ένας δίσκος: Όταν μας αρέσει τουλάχιστον το 60% των τραγουδιών που περιέχει. Και πάλι το κλειδί είναι στο “τουλάχιστον”.
Όμορφα. Τώρα θα σας μιλήσω για τα παιδικά μου χρόνια. Σκεφτείτε ένα παιδάκι 12 χρονών να μπαίνει σε δισκάδικο και να ζητάει το “Γαλλιφωνικέισον”. Ναι έτσι είχα καταλάβει οτι το λένε. Με τα πολλά τα βρήκαμε με τον τύπο έκει και μου δίνει αυτό:

californication freeminds

Όλα είχαν ξεκινήσει τα Χριστούγεννα που ψάχναμε με την ξαδερφη μου στο Virgin και στο Metropolis τι CD να αγοράσαμε και ακούσαμε το By the Way μετά από κάποιες (δικες της ως μεγαλύτερη) συστάσεις. Το πήραμε, χαρήκαμε και αρχίσαμε να ακούμε Red Hot Chili Peppers. Έτσι έφτασα άλλωστε μερικούς μήνες μετά να ψάχνω το Californication. Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ αγόραζα όλα τα αλμπουμ τους και μου άρεσαν όλα. Αλλά το Californication το ανακάλυπτα σιγά σιγά. Σε διάφορες ηλικίες. Κάθε φορά ανακάλυπτα και ένα άλλο κομμάτι που την προηγούμενη το είχα προσπεράσει. Ήρθε το 2012, πήγα στη συναυλία και από τότε έχω να βάλω να ακούσω δίσκο τους. Λυπηρό.
Ξανακούω λοιπόν τώρα το Californication και, 16 χρόνια μετά την επίσημη κυκλοφορία του, θέλω να σας μιλήσω γι’αυτό.

Πατάς play. Kαι ξεκινάει τόσο, μα τόσο χαρακτηριστικά η εισαγωγή του Around the World. Σταματάς ό,τι κάνεις. Ξεκάθαρα. Το μισό αλμπουμ είναι αυτό το ξεκίνημα. Φυσικά είναι όλα τα κομμάτια τόσο στρατηγικά τοποθετημένα που οι άνθρωποι πρέπει να πάνε για νόμπελ μάρκετινγκ (ας το θεσπίσουμε). Μέτρια κομμάτια ανάμεσα σε κομματάρες. Και μέτρια σημεία εναλλασσόμενα με εκπληκτικά σημεία μέσα στο ίδιο τραγούδι. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει.

Σε περιμένει Parallel Universe. Αυτό ας πούμε κάπως το βαριέμαι τι να κάνω; Αλλά είναι ό,τι πιο κατάλληλο για να σε φέρει στο Scar Tissue. Το οποίο είναι μοναδικά μελωδικό. Και από τις χαρατηριστικές μπαλάντες RHCP που πάντα θα πετύχεις στο ραδιόφωνο γιατί έτσι πρέπει. Τι ακολουθεί; Το mainstream  ζευγάρι Otherside, Californication  με ενδιάμεσα το Get on top. Αν με ρωτήσεις τώρα αντιλαμβάνομαι ότι αυτά τα δύο είναι τρομερά κομμάτια απλά κουράστηκα να τα ακούω. Με συγκλόνισαν μόνο στη συναυλία γιατι έβγαλαν ένα μεγαλείο. Οπότε θα μιλήσω για το ενδιάμεσο. Ξεκινάει το Get on top, μια μέτρια φανκιά και φτάνει στο 0.52 με τα τέλεια κοψίματα και λες “κοίτα υπάρχει ένα τέλειο σημείο σε ένα μέτριο τραγούδι”. Άρα δεν το προσπερνάς. Και μάλιστα περιμένεις και με αγωνία το τέλειο σημείο. Δεν είναι αυτό ο ορισμός του ευφυέστατου μάρκετινγκ;

Κομμάτι νο7. Easily. O ένας από τους 2 βασικούς λόγους που λατρεύω αύτο το δίσκο. Ξεκινάει ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΩΣ. Είναι υπέροχο. Έχει καθόλη τη διάρκεια άπειρα πιατίνια στα ντράμς (όταν ο Θεός των ντράμς αποφάσισε να βάλει πολλά πιατίνια σε τραγουδι δημιούργηθηκε η λέξη “πόρωση”), έχει μουσικάρα και γενικά ας ακούσουμε λίγο Easily γιατι δε βρίσκω άλλες λέξεις

Πρίν συνεχίσω θα μιλήσω για μια άλλη ιδιότητα που έχει το άκουσμα ενος ολόκληρου άλμπουμ πολλές φορές. Μαθαίνεις την αλληλουχία. Συνδέεις στο μυαλό σου το προηγούμενο με το επόμενο. Με το που ακούς το κλεισιμο ενός τραγουδιού σκεφτεσαι από μέσα σου την αρχή του άλλου (πολύ επιτυχημένο παράδειγμα το live της Βανδή, αλλα τα λέμε τοσο καλά και ποιοτικά τοση ωρα κρίμα ειναι). Ας πούμε, στα δύο επόμενα Porcelain και Emitremmus υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να πίστευα για πολλά χρόνια πως είναι ένα ενιαίο κομμάτι. Μετά μεγάλωσα όπως προείπα.

Και έρχεται άλλη μια σούπερ φανκιά: I like dirt. Γνωρίζω πως έχει ηλίθιο στίχο. Το παραδέχομαι. Αλλά μ’αρέσει. Είναι χαρούμενο. Και αρχίζει κι αυτό πολυ ωραία. Ε και δεν καταλαβαίνω που είναι το κακό στο να μου αρέσει. Αυτό. Επίσης πρέπει να τόνίσω πως είναι χρήσιμο να ακούσετε το CD, γιατί αλλιώς θα νομίζετε οτι λέω βλακείες και ότι πετάω απλά στη σειρά τίτλους. Αλλα όχι.

 

Μετά έχουμε το This perfect glove. Μια χαρά συμπαθητικό. Και περνάμε στην εκπληκτική σύλληψη του Savior. Γενικά έχω μια αδυναμία στα τραγούδια τύπου “Take me out” από Franz Ferdinand. Δηλαδη που καταφέρνουν να συνδυάζουν άρτια διαφορετικούς ρυθμούς. Από τα τοπ στην κατηγορία αυτή λοιπόν, το Savior. Ξεκινάει. “Dusting off your savior” και από εκεί και πέρα περιμένεις πως και πώς να ξανακούσεις αυτό το σημείο. Έρχεται το πιο χαλαρό σημείο και απλά περιμένεις την πάυση για να ξαναμπέι το σημείο ΕΚΕΙΝΟ. Σχεδόν έχεις αγωνία.

Τελείωνει και αρχίζει το Purple Strain, σκέφτεσαι “να και μια αντικειμενικά βλακεία”. Αλλά δέ σου κάνει τη χάρη γιατί στο 1.19 έρχεται πάλι ο Θεός των ντράμς με τα πολλά πιατίνια και σου δίνει ένα λόγο να το ακούς.

Ένταξει το Right on time είναι κλασικό-γρήγορο-χαρακτηριστικό φασαριόζικο που κάνουν γενικά οι RHCP και υπάρχει μόνο και μόνο για να ακούς αυτό το “its-right-on time,its-right-on time,its-right-on time,its-right-on time”.

Για το τέλος. Ο δέυτερος λόγος λατρείας του Californication. Βασικά όχι. Αυτό το τραγούδι νομίζω είναι ο λόγος ύπαρξης του CD, των RHCP, της ανθρωπότητας ολόκληρης. Ξεκινάει και θελείς να πάς σε μια γωνία και να κλαίς γοερά που είσαι τόσο ευλογημένος ώστε να ακούς αυτό το μαγικό έπος με τα αυτιά σου. Δεν ξέρω τι άλλο μπορείς να κάνεις ακτός από το να κλαίς. Road Trippin’. Τίποτα άλλο.

Σταυρούλα Κουλίτση

Leave a Reply