Αρνούμαι

Κρυστάλλινες πέτρες τα λόγια μας.

Πέφτουν κάτω και διαλύονται. Γλιστρούν. Τρέχουν.

Φαντάσου τον υδράργυρο ενός θερμομέτρου ανίκανου να αντισταθεί στο νόμο της βαρύτητας. Κυλά στο δάπεδο και σε κλάσματα δευτερολέπτου διασχίζει το χώρο που σαρώνεις με τη ματιά σου..

Ψεύτικα λόγια που ο χρόνος δε τα διέψευσε και δεν κατόρθωσε να τα ντύσει με τα ρούχα της όποιας αλήθειας.

Χάρτινες υποσχέσεις .. σαν τα καραβάκια που κάναμε παιδιά από τα φύλλα του τετραδίου, τα ρίχναμε στη λιμνούλα, ελπίζαμε πως θα τη διασχίσουν.. μα βυθίζονταν.

Μια κοιλάδα χωρίς λουλούδια, λόφους, δεντράκια, θάμνους. Ένα απέραντο κενό.


Αρνούμαι να το δεχτώ. Είναι πρόκληση και μένος. Δε θέλω να ισοπεδώσω το καθετί.

Μα όλα οδηγούν σ’ αυτό το φρικαλέο συμπέρασμα.

Ένα πλέγμα εγωισμού, πείσματος, ειρωνείας, ανταγωνισμού, διεκδικήσεων.

 Αυτός είναι ο πραγματικός βωμός του σήμερα;

Αρνούμαι να προσφέρω, να θυσιάσω σ’ αυτόν αποδεχόμενη ότι όλα είναι κάλπικα

ότι όλη μου η ζωή είναι μια οφθαλμαπάτη..

 Αρνούμαι..

Α.Γ

Leave a Reply