Πρόσωπα: Αμπέμπε Μπικίλα, o ξυπόλυτος αθλητής

Ενα από τα παραδείγματα της δύναμης του αθλητισμού, που προκαλούν δέος, είναι ο Αιθίοπας αθλητής Αμπέμπε Μπικίλα, ο οποίος έτρεξε ξυπόλυτος την απόσταση του Μαραθώνιου δρόμου, κατακτώντας την πρώτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960. Ένα παράδειγμα που η παγκόσμια ιστορία καταγράφει στις πρώτες της σελίδες για να καταδεικνύει τη δύναμη του ανθρώπου όταν στηρίζεται στη θέληση και την αυθεντική αγάπη. Η πορεία του Αμπέμπε Μπικίλα στον αθλητισμό μοιάζει σαν  παραμύθι… με άσχημο τέλος. 

Γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1932, την μέρα που διεξαγόταν ο Μαραθώνιος στο Λος Αντζελες, σε ένα μικρό χωριό της Αιθιοπίας. Η μόρφωση του ήταν φτωχή και από ιεραπόστολους, ενώ όταν ενηλικιώθηκε εντάχθηκε στον Αυτοκρατορικό στρατό του Χαϊλέ Σελασιέ. Εκεί τον εντόπισε ο αθλητικός σύμβουλος του Αυτοκρατορικού στρατού Φιλανδός Ονι Νισκάνεν, ο οποίος και  τον προέτρεψε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Κι όπως όλοι οι Αιθίοπες, άρχισε να τρέχει στις μεγάλες αποστάσεις με πολύ καλές προοπτικές. Ο Μπικίλα επέστρεψε με το φωτοστέφανο του ήρωα στην πατρίδα του, ενώ η νίκη του χαιρετίστηκε σε όλη την Αφρική. Ο αυτοκράτορας Χαϊλέ Σελασιέ τον παρασημοφόρησε και τον προήγαγε στον βαθμό του δεκανέα.

Το 1961 κέρδισε μαραθωνίους στην Ελλάδα, την Ιαπωνία και την Τσεχοσλοβακία και στη συνέχεια αποσύρθηκε για δύο χρόνια από τους στίβους. Στο διάστημα αυτό παραλίγο να χάσει τη ζωή του, όταν χωρίς τη θέλησή του πήρε μέρος σ’ ένα αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα για την ανατροπή του αυτοκράτορα. Καταδικάσθηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού, αλλά σώθηκε με τη χάρη που του απένειμε ο Χαϊλέ Σελασιέ, λόγω των εξαιρετικών του υπηρεσιών προς την πατρίδα Ο Μπικίλα επανήλθε στους στίβους την προολυμπιακή χρονιά του 1963, όπου υπέστη και την πρώτη του ήττα, τερματίζοντας 5ος στον Μαραθώνιο της Βοστόνης. Τον επόμενο χρόνο προετοιμάστηκε εντατικά και μεθοδικά για να υπερασπίσει τον τίτλο του στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. 40 μέρες πριν από την έναρξη των αγώνων ένοιωσε πόνους στην κοιλιακή χώρα και οι γιατροί διέγνωσαν οξεία σκωληκοειδίτιδα. Υπεβλήθη αμέσως σε εγχείριση και κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης άρχισε να κάνει ελαφρά προπόνηση στην αυλή του νοσοκομείου, ξεγελώντας τα βράδια τους γιατρούς.

Με ελλειπή προετοιμασία το κρίσιμο διάστημα δεν είχε και πολλές ελπίδες να επαναλάβει το θαύμα της Ρώμης. Αυτή τη φορά έτρεξε κανονικά με παπούτσια, αφού η ιαπωνική Asics, που ήταν χορηγός του αθλητικού υλικού, φρόντισε να μην επαναλάβει το λάθος της Adidas. Στον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών του Τόκιο, ο Μπικίλα ακολούθησε την ίδια τακτική με τη Ρώμη. Άλλαξε τον ρυθμό του μετά το 20ο χιλιόμετρο και εξαφανίστηκε, τερματίζοντας πρώτος, με διαφορά τεσσάρων λεπτών από τον δεύτερο βρετανό Χέιτλι και χρόνο 2:12:11 και 2 δέκατα. Προς έκπληξη όλων συνέχισε να τρέχει κι έκανε άλλα 10 χιλιόμετρα για χαλάρωμα.

 Η μοίρα, όμως, έπαιξε άσχημο παιγνίδι στον μεγάλο αθλητή, ένα χρόνο αργότερα. Στην προσπάθειά του να αποφύγει μια ομάδα διαδηλωτών, που εμφανίσθηκε ξαφνικά μπροστά του, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, που έπεσε σε χαντάκι. Ανασύρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος και και έμεινε παράλυτος, παρά τις προσπάθειες των γιατρών. Στις 25 Οκτωβρίου 1973 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 41 ετών, από εγκεφαλική αιμορραγία, επιπλοκή από το αυτοκινητιστικό ατύχημα του 1969. 

Για τις ατυχίες της ζωής του συνήθιζε να λέει με σύνεση: Δεν στεναχωριέμαι. Ηταν θέλημα Θεού. ‘Οπως πήρα το Χρυσό έτσι χτύπησα. Και με τα δύο οφείλω να ζω ευτυχισμένος…

Ν. Α

Leave a Reply