Τι δεν μου έλειψε στην καραντίνα!

Επανερχόμαστε σιγά σιγά στην κανονικότητα της προ-κορονοϊού εποχής, πατώντας διστακτικά ακόμα στα χνάρια που άφησαν οι αγαπημένες μας συνήθειες αλλά και οι καθημερινές μας υποχρεώσεις πριν τον εγκλεισμό στο σπίτι.

Περάσαμε μια περίοδο που σίγουρα θα θυμόμαστε για μια ζωή, μια περίοδο που θύμισε εμπόλεμη κατάσταση αλλά και ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ένα απότομο φρένο μπήκε στους ρυθμούς της ζωής μας, κάνοντας μας να πέσουμε με τα μούτρα πάνω στα πραγματικά μας προβλήματα και τις αληθινές μας ανάγκες. Μείναμε σπίτι με τον εαυτό μας, με τις οικογένειές μας, με τα παιδιά μας και κοιτάξαμε κατά πρόσωπο μια νέα, άγουρη πραγματικότητα.

Μπορεί να βρήκαμε παραπάνω χρόνο για χαλάρωση και για όσα είχαμε παραμελήσει, ωστόσο, πιστεύω πως η γκρίνια για όσα μας “στέρησε” η καραντίνα δεν έλειψε από κανέναν με τη διαφορά ότι άλλοι γκρίνιαξαν λιγότερο κι άλλοι περισσότερο. Βόλτες, καθιερωμένες δραστηριότητες, αναζωογονητικά ταξίδια και πάνω απ’ όλα η ζεστή αγκαλιά των αγαπημένων μας προσώπων, ήταν λίγα απ’ όλα αυτά που μας έλειψαν.

Έτσι, εύκολα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς πως το εύλογο ερώτημα  “τι σου έλειψε περισσότερο στην καραντίνα” ήταν ανελλιπές από πολλές συζητήσεις γύρω απο το επίμαχο θέμα της  πανδημίας. Ωστόσο, τις τελευταίες μέρες, μπαίνοντας σε κανονικούς ρυθμούς, άρχισα να σκέφτομαι όχι όσα μου έλειψαν, αλλά όσα ΔΕΝ μου έλειψαν καθόλου όσο μέναμε στο σπίτι.

Ένα από τα πράγματα, λοιπόν, που δεν μου έλειψε στην καραντίνα είναι η καταναλωτική πείνα, που έρχεται ύπουλα και σε κάνει να νιώθεις πάντα ανεπαρκείς, σε κάνει να θες όλο και περισσότερα δίνοντας σου μοναδικές ευκαιρίες και προσφορές. Με δικαιολογία τη νέα σεζόν ή κάποια γιορτή ή απλώς γιατί πετύχαμε μια “σούπερ” προσφορά, οι γυναίκες συνήθως έχουμε την τάση να φορτώνουμε τις ντουλάπες του σπιτιού με αντικείμενα που τελικά δεν είναι και τόσο απαραίτητα όσο θεωρήσαμε ότι είναι κατά την αγορά τους. Επομένως, με την προσοχή στραμμένη στην ασφάλεια της ζωή μας και της ζωής των γύρω μας, αισθάνθηκα ότι ξέφυγα για λίγο από το “κυνήγι” της ευκαιρίας και το πλαίσιο του καταναλωτισμού,  το οποίο αναμφίβολα χαρακτηρίζει την εποχή μας.

Επίσης, δεν μου έλειψε καθόλου ο γρήγορος ρυθμός που είχε η ζωή μου μέχρι τη στιγμή του γενικότερου lock down. Είμαι σίγουρη πως η ζωή των περισσότερων κινείται σε ανάλογους, τρελούς ρυθμούς. Μια σειρά καθημερινών υποχρεώσεων εντός κι εκτός σπιτιού που στριμώχνονται μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, αποσπούν την προσοχή μας απο την πραγματική και απλή ομορφιά της ζωής και απορροφούν την ενέργεια που πιθανότατα θα έπρεπε να καταναλώνει κανείς σε πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως οι συζητήσεις και οι νέες αναζητήσεις με τα παιδιά, το οικογενειακό παιχνίδι αλλά και οι προσωπικές αναζητήσεις για νέα ερεθίσματα με σκοπό να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι και πολίτες με περισσότερη ενσυναίσθηση.

Τελικά, καταλήγω και πάλι στο “ουδέν κακόν αμιγές καλού”. Μπορεί η περίοδος της καραντίνας να μείνει ως μια μαύρη σελίδα στην ιστορία και τη μνήμη μας, η οποία ας μη ξεχνάμε ότι μπορεί στο άμεσο μέλλον να επανέλθει, πιστεύω όμως ότι κάθε δύσκολη συγκυρία φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση τους κι έτσι αναδεικνύεται η αξία των πολυτιμότερων αγαθών, όπως η αγάπη, η φιλία και η αλληλεγγύη. Συνεπώς, δίπλα σε όσα μας έλειψαν, ας αναρωτηθούμε κι όσα δεν μας έλειψαν κατά το μεγάλο αυτό διάλειμμα απο τη ζωή, όπως την είχαμε συνηθίσει.

Εσένα, λοιπόν, τι δεν σου έλειψε στην καραντίνα;!

Γεωργία Καλπαζίδου