Αδέσποτα ζώα: Θέμα ανευθυνότητας

~Με αφορμή την Παγκόσμια μέρα αδέσποτων ζώων

Ούσα φοιτήτρια 4 χρόνια σε μια πόλη γεμάτη φοιτητές πολλές φορές παρατήρησα ότι η πλατεία της πόλης μας γέμιζε αδέσποτα και το πιο παράξενο από όλα ήταν ότι όλα αυτά τα αδεσποτάκια ήταν μεγαλωμένα, περιποιημένα και καλοταϊσμένα ενώ μερικά από αυτά φορούσαν ακόμα τα κολάρα τους. Και το φαινόμενο, όσο περνούσαν τα χρόνια έγινε σύνηθες και καθημερινό. Η οικεία φιλοζωική οργάνωση βέβαια, δραστηριοποιούνταν και αξιοποιούσε όλα τα μέσα αναζητώντας διαρκώς πόρους προκειμένου να καταφέρει να προσφέρει ασφάλεια και προστασία στις ψυχούλες αυτές. Ωστόσο, οι πόροι δεν επαρκούσαν, οι εθελοντές προσέφεραν και με το παραπάνω αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό γιατί η ανευθυνότητα και η επιπολαιότητα παρέμενε και έτσι ολοένα και περισσότερα σκυλάκια περιφέρονταν μόνα τους στους δρόμους της πόλης. Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το γεγονός, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο για να ευαισθητοποιηθούμε όσον το δυνατό περισσότεροι ως προς αυτό το τόσο συχνό πλέον, φαινόμενο της εγκατάλειψης και της ανευθυνότητας.

Η αλήθεια είναι ότι ο σκύλος σου προσφέρει ζεστασιά, συντροφικότητα και αγάπη και όλα αυτά με μοναδικό αντάλλαγμα ένα χάδι πίσω από τα αυτάκια του, μια βόλτα στο πάρκο και λίγο από το φαγητό σου. Πέρα από αυτά όμως, χρειάζεται επιμέλεια, φροντίδα και υπευθυνότητα. Η ευθύνη σου και οι υποχρεώσεις σου απέναντι του δεν εξαντλούνται  όμως, σε μια βόλτα στο πλησιέστερο πάρκο και σε ένα σακούλι σκυλοτροφή. Πρέπει να είσαι σε σπίτι που να σου επιτρέπει να έχει το σκυλάκι τον χώρο του και να μην είναι κλεισμένο για ώρες σε ένα διαμέρισμα κλαψουρίζοντας  τις ώρες που εσύ θα λείπεις. Πρέπει να έχεις χρόνο να του αφιερώσεις και να τον περιποιηθείς ή τουλάχιστον να προσπαθείς να τον βρεις όσο πιο συχνά μπορείς. Κυρίως όμως, οφείλεις να είσαι σε θέση και να θέλεις να κατανοείς τις ανάγκες του, προσφέροντάς του αγάπη και τρυφερότητα, να είσαι και εσύ πιστός σύντροφος, να είσαι ο κολλητός του, όχι περιστασιακά το αφεντικό του.

Δυστυχώς όμως, οι περισσότεροι από εμάς παρακινούμαστε είτε από εγωιστικά κίνητρα για να καλύψουμε τη μοναξιά μας, είτε από απερισκεψία θεωρώντας ότι είναι απλά ένα παιχνίδι με το οποίο παίζουμε όταν θέλουμε και όταν δεν θέλουμε το αφήνουμε στην θέση του, είτε από ανευθυνότητα αγνοώντας παντελώς τις ευθύνες που ακολουθούν και υιοθετούμε ένα κουταβάκι, με το όποιο στην αρχή ασχολούμαστε διαρκώς και το προσέχουμε αλλά στην πορεία τα πράγματα αλλάζουν. Το κουταβάκι μεγαλώνει και μαζί με αυτό μεγαλώνουν και οι ανάγκες του και ξαφνικά το βρίσκουμε κουραστικό, απαιτητικό, χαζοχαρούμενο, το βαριόμαστε και η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή- ο φιλαράκος μας καταλήγει να περιφέρεται στον δρόμο μόνος, στην καλύτερη περίπτωση, γιατί δεν λείπουν και οι πιο τραγικές εκφάνσεις αυτής της ιστορίας.

Δύσκολο, λοιπόν, δεν είναι να πας στο pet shop και με ευκολία να αγοράσεις ένα χαριτωμένο κουταβάκι, δύσκολο είναι να το αγαπήσεις και να το αγαπάς κάθε μέρα καθώς θα μεγαλώνει, να έχεις υπομονή και να μην του θυμώνεις όταν θα κάνει ζημιές, να το φροντίζεις, όταν αυτό γερνάει και δεν θα έχει όρεξη για παιχνίδια να κάθεσαι δίπλα του και να το χαϊδεύεις, να γίνει κομμάτι σου και εσύ να γίνεις ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ του για τα χρόνια που θα περάσετε μαζί.

Αν δεν μπορείς να το ζεστάνεις με την καρδιά σου, μην το αφήνεις να παγώνει στους δρόμους!

Έλενα Παπαιωάνου