«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω, όπως ο Φεντερίκο Χέμπελ, πως «να ζεις σημαίνει να συμμετέχεις στα κοινά». Δεν μπορούν να υπάρχουν οι μοναχά άνθρωποι, οι ξένοι προς την πόλη. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και να μη συμμετέχει στα κοινά. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’αυτό μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Είναι η μολυβένια σφαίρα για τον νεωτεριστή, είναι η αδρανής ύλη μέσα στην οποία πνίγονται οι πιο θαυμάσιοι ενθουσιασμοί, είναι ο βάλτος που περιβάλλει την παλιά πόλη και την προστατεύει καλύτερα ακόμα και από τα πιο γερά τείχη, καλύτερα ακόμα και από τα στήθη των πολεμιστών της, γιατί καταβροχθίζει στις δίνες της τους επιτιθέμενους και τους αποδεκατίζει, τους αποθαρρύνει και καμιά φορά τους κάνει να παραιτηθούν από το ηρωικό εγχείρημα […] Γι’αυτό μισώ όποιον δεν παίρνει το μέρος κανενός, μισώ τους αδιάφορους…
Αντόνιο Γκράμσι, «La città futura», 11 Φλεβάρη 1917»
Οι εκλογές πλησιάζουν… και το ερώτημα είναι «τι θα ψηφίσουμε;». Το σίγουρο είναι ότι αφενός όλοι πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε και αφετέρου ότι η αδιαφορία δεν είναι λύση! Η αποχή, κατά τη γνώμη μου, ισοδυναμεί με αδιαφορία. Το δικαίωμα του εκλέγειν είναι ίσως ένα από τα πιο «δυνατά» δικαιώματα στα χέρια του λαού, ας το εκμεταλλευτούμε ανάλογα…
Από τη μία, λοιπόν, πρέπει να εκλέξουμε όποιον θεωρούμε άξιο , όποιον θεωρούμε έντιμο και ικανό για την αποτελεσματική διαχείριση του δημοσίου χρήματος, αυτόν που τελικά θεωρούμε ότι μπορεί να σταθεί επάξια απέναντι μας και να διεκδικήσει για τα συμφέροντα μας.
Από την άλλη κανένα πρόσωπο δεν μας εμπνέει και δεν μιλώ για συγκεκριμένα κόμματα ούτε αναφέρομαι σε πολιτικούς χώρους, αναφέρομαι στα υποψήφια πρόσωπα των εκλογών αυτών.
Η απογοήτευση είναι μεγάλη…τι να περιμένεις από αυτούς τους ανθρώπους;;; Η ανάγκη για νέα πρόσωπα στο πολιτικό σκηνικό είναι έντονη. Ανάγκη για πολιτικούς οι οποίοι να μπορούν τουλάχιστον να οραματιστούν κάτι καλύτερο για ολόκληρη τη χώρα και όχι μόνο για τους εαυτούς τους. Ένα όραμα… όχι κάτι ακατόρθωτο, κάτι που να μπορεί να επιτευχθεί με απλά μέσα. Δεν χρειαζόμαστε μεγάλα λόγια, ούτε και μεγάλες πράξεις, θέλουμε μικρά και σταθερά βήματα προς ένα καλύτερο αύριο, προς την αισιοδοξία και την ελπίδα.
Δεν ζητώ ανανέωση κομμάτων! Η όποια ανανέωση προήλθε από τα άτομα του ήδη υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, τα οποία δεν άντεξαν την ιδέα της «αφάνειας», αφού διαγράφτηκαν από τις παρατάξεις στις οποίες ανήκαν και αποφάσισαν να ιδρύσουν νέα κόμματα. Ζητάω νέους ανθρώπους με φρέσκιες ιδέες, ζητάω κάτι πραγματικά νέο, κάτι ανατρεπτικό, κάτι να μας κάνει να πιστέψουμε ξανά ότι αξίζει να μην είσαι αδιάφορος σε αυτή τη χώρα, ότι αξίζει να ασχολείσαι με τα κοινά, να εκφράζεις τη γνώμη σου, να συμμετέχεις…να υπερασπίζεσαι τις ιδέες σου για ισότητα, για κοινωνική δικαιοσύνη, για λαϊκή κυριαρχία, να υψώνεις το ανάστημα σου απέναντι στη διαφθορά και την αδικία..
Δεν ξέρω ούτε αν, ούτε πως θα προκύψει κάτι νέο…όπως επίσης δεν ξέρω να σας πω και τι τελικά θα ψηφίσουμε στις εκλογές ..Αυτό είναι ξεκάθαρα μια δική σας επιλογή!
Τζένη Τσελίκη