Γιατί ελληνικό σινεμά

 

Σε μια περίοδο που όλοι σπεύδουμε να δούμε τις ταινίες που πήραν χρυσές σφαίρες και τις υποψήφιες οσκαρικές ταινίες θεωρώ ενδιαφέρον να μιλήσουμε λίγο για τις ελληνικές ταινίες που έκαναν αίσθηση τους τελευταίους μήνες.

 

Μικρά Αγγλία

Αφίσα Μικράς Αγγλίας androsfilm

Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη , η οποία είχε γράψει επίσης το σενάριο στης “Νύφες” και έχει συμμετάσχει στο σενάριο της ταινίας “Ψυχή Βαθιά”. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Άνδρο από το 1920 και μετά, ενώ φτάνει στα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όπου η ιστορία κορυφώνεται. Μια μητέρα που θέλει να καλοπαντρέψει τις κόρες της γίνεται η αιτία να τους καταστρέψει τη ζωή με τις λάθος επιλογές της. Δε θέλω να σταθώ τόσο στην ιστορία, που αν μη τι άλλο είναι πολύ ενδιαφέρουσα, άλλα στα μηνύματα που περνάει η ταινία. Βλέπουμε έντονα το θεσμό του “προξενιού” και πως αυτό φαινόταν μονόδρομος τότε για τους γονείς. Τη σχέση γονέα-παιδιού που απέχει από τη σύγχρονη εποχή καθώς δεν υπήρχε η συζήτηση και η ανταλλαγή απόψεων, αλλά η επιβολή “για το καλό σου”. Το πιο έντονο μήνυμα της ταινίας όμως είναι η σχέση ανάμεσα στα αδέρφια. Το πως χτίζεται, το πως μπορεί να χαθεί και το πως μπορεί τελικά να ξεπεράσει και τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Τη θυσία και τη συγχώρεση. Θεωρώ τη Μικρά Αγγλία αριστούργημα. Κατάφερε να μου δημιουργήσει συναισθήματα θυμού, αγανάκτησης, απογοήτευσης. Η δομή θυμίζει αρχαία τραγωδία, αν και λίγο τολμηρός ο παραλληλισμός, με την ύπαρξη τραγικής ειρωνίας, τραγικού προσώπου αλλά και την κάθαρση που έρχεται στο τέλος.

Miss Violence

miss-violence-vf-poster

Η συγκεκριμένη ταινία ανήκει στην μετά-Κυνόδοντα εποχή. Ο Κυνόδοντας δημιούργησε μια “σχόλη” στην Ελλάδα. Ταινίες με κάποιου είδους παραλογισμό στην υπόθεση και που μέσα απ αυτή την υπερβολή περνάνε μηνύματα για τους ανθρώπους, τις σχέσεις μεταξύ τους αλλά και για κοινωνικά φαινόμενα. Ταινίες που είτε οι σινεφίλ λατρεύουν, είτε λατρεύουν να μισούν. Το Miss Violence λοιπόν εστιάζει σε μια πατριαρχική οικογένεια όπου ο πατέρας όχι μόνο εκδίδει τις κόρες του, αλλά ασελγεί και ο ίδιος πάνω τους. Ξεκινάει με την αυτοκτονία ενός 11χρονου κοριτσιού (του μικρότερου της οικογένειας) και όσο προχωράει η ιστορία τόσο ανακαλύπτουμε τα μύστικα και τις αίτιες που κρύβονται πίσω απ αυτό το γεγονός. Παράλογο; Σοκαριστικό; Ίσως όχι και τόσο, αφού η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Σε συνέντευξή του στο ΟΝΕΜΑΝ ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Αβρανάς, που κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας, αναφέρει ότι θέλει να δείξει τη φαινομενική κανονικότητα της οικογένειας όπως επίσης και “Την έλλειψη παιδείας στην οικογένεια, την έλλειψη προσωπικής ευθύνης, την βια σαν έκφραση εξουσίας, την μη συνειδητοποιημένη καταπίεση.”
Μια ταινία που ξεπερνάει τα όρια της σκληρότητας. Η σύγχιση που δημιουργεί στο θεατή είναι τόσο μεγάλη που θα αναγκαστεί να την επεξεργάζεται για αρκετό καιρό.

 

                                                   Σταυρούλα Κουλίτση_you are what you listen to

Leave a Reply